رمانتیسم و بازتاب آن در شعر احمد شاملو

رمانتیسم یکی از مکاتب ادبی موثر برافکار، عقاید و ایده‌های اجتماعی و سیاسی ادیبان و شاعران معاصرملل مختلف بودهاست که بازتاب آن در ادبیات فارسی نیز پرفروغ جلوه‌ کرده‌است. برپایه این مهم، مقاله حاضر به شیوه توصیفی تحلیلی، به تحلیل فحوای برخی از مهم‌ترین شاخص‌های مکتب رمانتیسم از جمله تخیل، هیجان و احساس، فردگرایی و اهتمام به خویشتن، عشق، انسان‌گرایی، بازگشت به طبیعت، سیر و سیاحت و یادکرد مرگ در شعر «احمد شاملو»، از شاعران معاصر ادب پارسی همت گمارده‌است. یافته‌های این جستار نشان می‌دهد، از پس خیال‌انگیزی شعر شاملو، مخاطب همراه با او از حالت شعوری به حالت شعری منتقل‌ می‌شود و پژواک خیال را در سروده‌هایش می‌یابد. شعر شورانگیز شاملو، حاصل حضور هیجان و احساس رمانتیک‌گونه وی است؛ احساسی که شاعر هرچه را با آن تجربه می‌کند، در طلیعه شعر و ادب جای می‌دهد. بر اساس نگاه شاملو به عشق، کنش و واکنش مهر ومحبت انسانی در قالب دو قلب، از ضروریات و ملزومات زندگی بشری برشمرده می‌شود. وی علاوه بر پرداختن به دغدغه‌های انسان امروزی، تمام تلاش خویش را به‌کاربسته است تا ساحت انسانیت را از مرزهای ادیان و ملل و نژادها گذر دهد و گستره دایره جهان شمول انسانیت را بیش از پیش بگستراند.