شخصیت‌پردازی در مجموعه داستان «کاش کسی جایی منتظرم باشد» اثر آناگاوالدا نویسندۀ معاصر فرانسوی

آناگاوالدا، نویسندۀ معاصر فرانسوی است که در داستان‌های کوتاهش برداشت‌ها و تجربیات روزمرۀ خود را با جزئیات فراوان بیان کرده است. ویژگی بارز آثار او همذات‌پنداری خواننده با شخصیت‌های داستان‌هاست. تصویری که او از انسان مدرن در داستان‌هایش ارائه می‌دهد منجر به خلق شخصیت‌هایی شده است که در واکنش به شرایط اجتماعی حاکم بر عصر مدرن، به زندگی اجتماعی عینیت می‌دهند. شخصیت‌هایی که در قالب گفتار، رفتار، نام، چهره ظاهری و ... به خواننده معرفی می‌شوند. او در داستان‌هایش، سعی در بیان برشی از زندگی دارد که گاهی مورد بی‌توجهی و غفلت قرار گرفته است و با روایتی که از زندگی افراد خلق می‌کند نحوۀ ادراک خواننده را دگرگون می‌سازد. او خود را ملزم به آوردن تمام عناصر داستان نمی‌داند و از روش‌های نوینی در پردازش شخصیت‌ها استفاده می‌کند. مانند بیان احساسات زودگذر، استفاده از صحنه‌پردازی‌های نمایشنامه‌ای، بیان بخشی از زندگی روزمره و عواطف شخصیت‌ها، پایان‌بندی باز و آزاد داستان‌ها و درگیر کردن خواننده در نتیجه گیری. این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی شیوه و تکنیک خلق شخصیت در اولین مجموعه داستان آناگاوالدا می‌پردازد و در پی پاسخ به این سوال است که او چه شگردها و روش‌هایی را در شخصیت‌پردازی داستان‌های خود به‌کارگرفته‌است؟ حاصل تحقیق نشان می‌دهد که شخصیت‌پردازی در این مجموعه بیشتر به صورت غیرمستقیم صورت گرفته و از حالت سطحی و ابتدایی خود به سطحی پیچیده‌تر ارتقاء یافته‌است.