از اقتباس تا بینامتنیت: بررسی مفهوم اقتباس از چشم‌انداز نظریه بینامتنیت و چند اصطلاح کلیدی

این مقاله که در ذیل تحقیقات کیفی قرار میگیرد، با رویکرد تحلیلی و با هدف تبیین مفهوم اقتباس از منظر نظریه بینامتنیت نوشته شده و به بررسی نظریه بینامتنیت و چند مفهوم کلیدی دیگر پرداخته است. به نظر میرسد آن مفهومی که در هنرهای نمایشی به عنوان اقتباس مطرح میشود، در واقع یک تمهید و تکنیک و تصور سنتی در باب معنای بر گرفتگی از متون قبلی است که اساساً با نظریه بینامتنیت قابل تبیین است. مفهوم اقتباس به صورت سنتی بر نوعی همحضوری تاکید دارد و اساساً به یک جنبه از ابعاد گسترده و پیچیده انواع روابط بین متون بهصورتی آشکار تاکید می‌ورزد. یکی از مهم‌ترین پیامدهای گسترش نظریه بینامتنیت و به‌طورکلی نظریه‌های بینامتنی، انحلال تدریجی مفهوم متن به‌عنوان یک واحد منسجم و خودمختار معنایی بوده است که به نوبه خود منجر به تغییر تاکید از متن منفرد و مستقل و اسطوره‌ای به مفهوم جدید از متن شده است. روشی که در آن متون به مقولات و متون دیگری مرتبط می‌شوند. بنابراین، تبیین ماهیت اقتباس و مناسبت آن با نظریه بینامتنیت مستلزم آشنایی ما با چند مفهوم نظری مهم است که ذیل نظریه ابرمتنیت توسط ژنت مطرح شده است که در این مقاله به بررسی آنها پرداخته ایم و در نهایت الگوی مورد نظر مقاله حاضر از رابطه متن و فرامتن و گفتمان ارایه شده است.

from adaptation to intertextuality: examining the concept of adaptation from the perspective of intertextuality theory and some key terms

the present article, as a qualitative research, has been written with an analytical approach and aim to explain the concept of adaptation from the perspective of intertextuality theory, and has examined intertextuality theory and several other key concepts. it seems that the concept that is presented in the performing arts as an adaptation is in fact a traditional preparation and technique and idea about the meaning of taking from previous texts, which can be explained basically by the theory of intertextuality. the concept of adaptation traditionally emphasizes a kind of omnipresence and explicitly highlights an aspect of the broad and complex dimensions of the various relationships between texts. in general, one of the most important consequences of the development of intertextuality theory and intertextuality theories has been the gradual dissolution of the concept of text as a coherent and autonomous semantic unit, which in turn has led to a shift from a single, independent and mythical text to a new concept of it. that is the way in which texts are related to other categories and texts. therefore, explaining the nature of adaptation and its relevance to intertextual theory requires our familiarity with some important theoretical concepts proposed by genet under the theory of hypertextuality, which we have examined in this article.