تحول معنایی عقل و عشق در شعر داستانی فارسی و برداشت امروزین (فردوسی، نظامی، مولوی)

عقل و عشق دو اسم معنا هستند و مثل اغلب اسامی معنا، مفهومی کشسان داشتهاند. فیلسوفان و عارفان و شاعرانِ حکیم هرکدام به نوعی در تعریف و تحدید حدود یا تعریض حدود آنها سخن گفتهاند. در قالب یک نگاه بین‌رشته‌ای، ادبیات از یک سو، فلسفه (و روان‌شناسی شناخت)، از سوی دیگر، این مقاله در قالب یک تحلیل محتوای مقایسه‌ای، سیر تحول معنایی این دو واژه را در شاهنامه، پنج‌گنج و مثنوی پی می‌گیرد و از دلیل تفاوت دو مقام گفتار و کردار در اقبال به آنها پرسش می‌کند. بنا بر آنچه یافته شد، فردوسی عقل و عشق را در معانی نزدیک به عرف عمومی کاربرد آنها به کار گرفته؛ نظامی عشق بشری و زمینی را در اعلی درجۀ آن توضیح و بازنمایی کرده است و اشارات اولیه و بسط نایافته‌ای هم به مفاهیمی چون «عقل کلی» و «عقل تحت هدایت وحی» داشته است؛ مولوی در این کار به شکلی شاخص شالوده‌شکن بوده و معانی معنوی و آیینی به‌کلی متفاوتی بر این مفاهیم حمل کرده که تا مرز اشتراک لفظی پیش رفته است. در قالب یک تناقض‌نما، تعابیر مولوی از عقل و عشق، تاحدی به دلیل روش غیراستدلالی آن و دشواری درک و سختی اجرا، در یک فضای گفتاری اشرافیت معنوی محدود شد و کاربرد عمومی و عملی این دو مفهوم به نگاه و نمادپردازی اعتدالی نظامی و به ویژه فردوسی نزدیک ماند؛ در حالی‌که از حیث اشتهار و احترام ماجرا برعکس این است.

Semantic transformation of reason and love in Persian fictional poetry and today’s concept(Ferdowsi, Nizami, Mowlavi)

Abstract:Reason and love are two abstract nouns and like lots of this kind of nouns have been a kind of elastic concept. For longtime this resiliency have caused vast discussions concerning their essences and limits of meanings. Philosophers, mystics, and intellectuals have commented in some way for their demarcation. The great Persian poets have also used and introduced these concepts in different ways. This article is to follow the course of semantic changes of these two words in Shahnameh, Panj Ganj, and Masnavi. We found that Ferdowsi has used these two words in the meanings close to their usual applications; Nizami has represented romantic love at its most exciting level and has also had some primary and raw remarks about the transcendental reason (Aghle Kolli) and reason derived by revelation. Mowlavi has been in an outstanding manner as a groundbreaker in changing the implications of the concepts and attributed such spiritual and mystical meanings to them that they reach the borders of homonyms. That is why Mowlavi’s conceptions of reason and love, because of their untenable method were limited within a discourse of spiritual aristocracy while usual and practical usage of these words remained close to the approaches and symbols of Nizami and specially Ferdowsi