خوانش تاملی «پیر چنگی» در زمان و حکایت پل ریکور

از دیدگاه هرمنوتیک تاملی، نقل قصه و روایت حکایت متعلق به دو دنیای گفتمانی متفاوت است. هر چند هیچ روایتی بدون کنش و تهی از زمان نیست، ولی تحلیل انتقادی حکایت، پیش‌انگاشت هم‌سویی و هم‌گونی کنش و زمانِ آن را با قصه متعارض می‌سازد. به طوری که می‌توان گفت چالش حکایت، واداشتن زبان به پیروی از اندیشه و استعارگی فهم و دغدغه قصه، عمق‌بخشی به یکپارچگی زبان و رویدادانگاری داستان است. آن‌چه که اندیشه نوشتار حاضر حول محور آن می‌گردد در نافذترین شکل خود در دقایق سه‌گانه زمان و حکایت «پل ریکور» فرانسوی مطرح شده است. او با تحلیل انتقادی ماهیت کنش و زمان در عرصه محاکات می‌گوید: همبستگی تنگاتنگ بین محاکات و پیرنگ سبب‌ شده نظریه‌پردازان ادبی متوجه حضور مولفه‌ای پنهان بنام «آفرینش» که حکایت را برخلاف قصه سرشار از اندیشندگی می‌کند نشوند و کنش و بازنمود آن در قصه را با بازعمل‌آوری کنش در حکایت یکسان پندارند. پنداشت اخیر سبب غفلت از پیکربندی و فهم عملی حکایت شده خصیصه‌هایی را نادیده می‌گیرد که این سنخ ادبی را در مقابل قصه قرار می‌دهد. پژوهشگران مقاله حاضر با استفاده از رهیافت‌های وی روایت «پیر چنگی» را که از داستان‌های مشترک عطار و مولوی است به شیوه تحلیلی محتوایی مقایسه کرده در مواجهه با این سوال که کدام خصیصه‌های روایتی قادر است قصه و حکایت را از هم متمایز سازد به این برآیند رسیده‌اند که حکایت‌ برخلاف قصه، فربه از «برون‌گستری»، «فهم عملی»، «خودآیینی» و «شاکله‌سازی» است.

Reflective reading of Pir Changi in the time and story of Paul Ricoeur

From the point of view of reflective hermeneutics, story and anecdote belong to two different discourse worlds. Although no narrative is without action and empty of time, critical analysis of the narrative contrasts the presupposition of the homogeneity of action and its time with the story. Thus, it can be said that the challenge of storytelling is to make language follow the thought and metaphor of understanding and concern of the story, deepening the integration of language and storytelling. What revolves around the present article is presented in its most influential form in the three minutes of time and the story of the French Paul Ricoeur. Critically analyzing action and time, he says: The close correlation between imitation and plot has caused theorists not to notice the presence of the hidden component of creation that fills the story with thought, and its action and representation in The story is equated with the repetition of the action in the story. The latter assumption leads to a neglect of practical configuration and understanding. Using his approaches, the present article compares the narration of Pir Changi, which is one of the joint stories of Attar and Rumi, in an analyticalcontent manner, and comes to the conclusion that the story, contrary to the tale, is full ofextroversion, practical understanding, autonomy and sculpting.