مقایسه‌ی وضعیت آموزش طراحی در مقطع کارشناسی رشته‌ی صنایع دستی در دانشگاه‌های ایران با دانشگاه نیویورک

صنایع دستی رشته‌ای است که علاوه بر عوامل فرهنگی، هویتی و تاریخی، عناصر طراحی نظیر مسائل کاربردی، ارگونومی و عوامل انسانی، شناخت مواد، زیبایی‌شناسی و عوامل محیطی نیز در آن دخیل است. عدم تفکیک مفهومی انواع «طراحی» در برنامه‌ی درسی موجب شده است که دانشجویان بدون شناخت فرایند علمی طراحی یک محصول از تعریف نیاز، گروه هدف، ایده‌پردازی، ارزیابی، ارگونومی، استانداردها، نمونه‌سازی و در نهایت تولید، وارد کارگاه‌های عمومی و تخصصی شده و طراحی دانشجویان غالبا به صورت احساسی، تجربی، تقلیدی و یا طرح‌های پیشنهادی اساتید شکل گیرد. هدف از این مقاله مطالعه و مقایسه‌ی نحوه‌ی برخورد با مقوله‌ی طراحی در برنامه‌ی‌ درسی کارشناسی صنایع دستی در دانشگاه‌های ایران با دانشگاه نیویورک است تا بدین سوالات اساسی پاسخ دهد که: الف) رویکرد و ویژگی هر کدام از این برنامه‌های آموزشی در برخورد با مقوله‌ی طراحی چیست و ب) چگونه می‌توان از نتایج تحقیق جهت بهبود آموزش طراحی در رشته‌ی صنایع دستی دانشگاه‌های ایران سود جست؟ نتایج تحقیق مبین این است که آموزش صنایع دستی در ایران همچنان دارای رویکردی سنتی، با هدف حفاظت، با نگاه به گذشته، استادمحور و مبتنی بر شیوه‌های استادشاگردی است و لذا اهمیت، کمیت و کیفیت ارائه‌ی دروس تخصصی طراحی نیز متاثر از آن، کمتر از حد انتظار است. در مقام مقایسه رویکرد آموزشی صنایع دستی در دانشگاه نیویورک، پیشرو، آینده‌نگر، خلاقانه، دانشجومحور و مسئله‌محور است که نمود آن را در کمیت و کیفیت ارائه‌ی دروس تخصصی طراحی شاهد هستیم. همچنین برگزاری رشته‌ی صنایع دستی به صورت عمومی در دانشگاه‌های ایران موجب شده است که کارگاه‌های متنوع با اهداف متفاوت، بخش اعظم برنامه‌ی درسی را به خود اختصاص دهند و ظرفیت ارائه‌ی دروس تخصصی نظیر طراحی محدود باشد. در دانشگاه نیویورک رویکرد تخصصی، موجب ارائه‌ی تخصصی دروس طراحی گردیده است. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی-تطبیقی و روش تجزیه و تحلیل به صورت ترکیبیِ کیفیکمی و جمع‌آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای و میدانی بوده است.

Comparison of Pedagogical Status of Design Course in the Bachelor of Handicrafts Discipline at Universities of Iran and the New York University

Contemporary art movements today, especially after the industrial and technological revolutions, have altered approaches and perspectives on the concept of art, and in particular the position and functions of the crafts (handicrafts); that is the subject of this research. In the contemporary culture, the concept of handicrafts no longer holds its traditional connotations and functions and as an artistic medium, includes a variety of functions from purely conceptual to fully functional and designrelated issues. Handicrafts is a field in which, in addition to cultural, identityoriented, and historical factors, design elements such as functional issues, ergonomics and human factors, material recognition, aesthetics, and environmental factors are involved. Lack of a conceptual distinction between the types of design and “drawing” in the curriculum of the handicrafts discipline has led students to enter to the general workshops and then specialized workshops without gaining the ability to define and recognize the scientific process of designing a product based on the definition of need, determining the target group, ideation, evaluation, ergonomics, standards, prototyping, and ultimately production. This makes their designs often emotional, empirical, imitative, or suggestive of the designs by instructors and professors rather than themselves.The purpose of this article is to study and compare the approaches to the issue of design in the curriculum of the handicrafts discipline at the universities of Iran and the New York University, and to answer these basic questions that: A) what is the approach and specificity of each of these educational programs in dealing with the design issue? And B) how can research results be used to improve design education in undergraduate handicrafts discipline at Iranian universities? The results of the research indicate that the handicrafts education at art universities of Iran continues with a traditional approach, aiming to protecting and looking back to its old and rich legacy as well as adhering to teachercentered and the old approach of masterapprentice methods. Therefore, the importance, quantity and quality of presentation of specialized design courses do not meet the expectations. In comparison, the New York University’s craft education approach, is avantgarde, progressive, futuristic, creative, studentcentered and based on the problem solving methods; which is evident in the quantity and quality of presentation of design courses in the curriculum. Alongside these factors, formulation and implementation of a general crafts curriculum in Iranian universities, have led to the allocation of much of the educational capacity of the curriculum for general and diverse courses and workshops with different and unrelated goals, limiting the presentation of specialized courses such as design and its fundamentals in the curriculum. At the New York University, a specialized approach and perspective has led to specialized design and problem solving courses, with a particular emphasis on creativity. Due to the relative obsolescence of the present curriculum, the necessity of revising the undergraduate curriculum for handicrafts discipline at Iranian universities is evident. As mentioned in the comprehensive scientific document and road map of the country, it is suggested that in order to improve the level of knowledge and skills of the work forces in accordance with the international standards, to improve the quality of handicrafts higher education, and to meet the needs of society as well as the domestic and international labor markets, a new curriculum and syllabus be drafted and submitted consistent with contemporary and specialized requirements, with consideration and attention to the importance of specialized courses such as design.The research method used in this article is analyticalcomparative. Its analysis method is a combination of the qualitative and quantitative methods and data collection is based on library research and field studies.