تناسخ ملکوتی در فلسفه صدرالمتالهین

تناسخ در معنای مصطلح آن ، عبارتست از انتقال نفس انسان پس از مرگ به بدن انسان دیگر یا حیوان یا نبات یا جماد ، که مستلزم نفی معاد و حشر اخروی است . این نوع ار تناسخ ، هم بدلیل عقلی و هم به لحاظ شریعت ، امریست محال و باطل و ممتنع . حکیم صدرالمتالهین نیز با اقامه ادله و براهین مستحکم فلسفی مبتنی بر حکمت متعالیه خویش و همینطور با استنادبه آیات و روایات بر بطلان این نوع تناسخ رای داده است . و اما انتقال نفساز بدن دنیوی که به بدن اخروی که متناسب با اوصاف و اخلاقی است که نفس در دار دنیا کسب کرده و برای نفوس اشقیاء بصورت حیوانی است که صفات وی در آن نفس غلبه نموده ، اصولا مصداق تناسخ باطل و ممتنع محسوب نمی شود و اگر احیانا تناسخ خوانده شده درحقیقت از سنخ اشتراک لفظ است . این تناسخ اخیر که مقاله حاضر برای تمایز از تناسخ باطل ، آنرا تناسخ ملکوتی نامیده ، در حقیقت همان تجسم اعمال وارده در آیات و روایات است که بالتبع مورد تصدیق و استناد صدرالمتالهین نیز بوده و بنظر ایشان صحت آن در معاد جسمانی ثابت می شود . این مقاله به بیان مفهوم و اقسام تناسخ و همینطور ادله بطلان و امتناع آن و در نهایت اثبات سنخ ملکوتی یا همان تجسم اعمال که کلا با استناد به مبانی وادله صدرالمتالهین می باشد‌، پرداخته است .