واسطه‌های شناخت از دیدگاه علامه طباطبایی(ره)

معرفتشناسی یا شناختشناسی، علمی است که درباره معرفتهای انسان و ارزشیابی انواع آنها و تعیین معیار صدق و کذب آنها بحث میکند. اگرچه این مبحث بعنوان علمی مستقل و شاخه‌یی از فلسفه سابقه و قدمت زیادی در تاریخ علوم ندارد، اما اندیشمندان هرگز از مسیله شناخت و ارزش و اهمیت آن غافل نبوده‌اند و پرداختن به این موضوع، به دهه‌های اخیر منحصر نمیشود. در فلسفه و منطق اسلامی هم مباحث معرفتشناسی، در ابعاد گوناگونی، بطور پراکنده مطرح شده است و بسیاری از آنها صبغه» وجودشناسانه دارد نه معرفتشناسانه. ‌علامه طباطبایی در آثار خود، در برخی موارد بطور مستقیم و گاهی در خلال سایر بحثهای فلسفی و بشیوه پیشینیان، به مباحث مربوط به معرفتشناسی و معرفی واسطه‌های شناخت پرداخته است. نوشتار پیشرو، وسایط شناخت را از دیدگاه علامه طباطبایی مورد بررسی قرار میدهد. او مانند سایر اندیشمندان منسوب به حکمت متعالیه، کوشیده است تا بتبعیت از سنت نبوی و سیره ایمه هدی، درهم تنیدگی عرفان و فلسفه و قرآن را در فهم حقیقت لحاظ کند و هر سه ابزار معرفت ـ‌‌یعنی شرع (وحی)، عقل و قلب‌‌ـ را همزمان و همراستا مورد استفاده قرار دهد. از نظر علامه واسطه های شناخت عبارتند از: حس، عقل، فطرت و شهود که خود وحی، الهام و روِیا را نیز در بر میگیرد.