عناصر سینوی در تبیین صدرایی از مسئله نفس و جسمانیه‌الحدوث بودن آن

بیشک یکی از مهمترین مباحث فلسفی در میان قاطبۀ حکما، مسئلۀ وجود نفس، جوهریت، نحوه پیدایش نفس، تجرد آن و بقای آن است. این مسئله برای حکیمان مسلمان نیز از اساسیترین و مهمترین مسائلی بوده که دستاوردهای کلامی و فلسفی آن را نمیتوان نادیده انگاشت، زیرا بسیاری از باورهای دینی در گرو قبول این عنصر اصلی در وجود آدمی تبیین میشود. انسان بدون نفس، مشمول هیچ بار تکلیفی از ناحیۀ شارع مقدس نبوده و نیست، و طبیعتاً معاد و مسائل مربوط به آن نیز موضوعیت خود را از دست خواهد داد. اهمیت مسئلۀ نفس نزد فیلسوفانی که به دیدگاههای کلامی و دینی التزام نداشته اند نیز حاکی از آنست که این مسئله فارغ از دینی بودنش، در فلسفه نیز جایگاهی مهم داشته و دارد. ابن سینا و ملاصدرا در مقام دو حکیمی که هم فیلسوفند و هم دغدغۀ دینی دارند، توجهی ویژه به مسئلۀ نفس داشته اند. ملاصدرا از وجود نفس گرفته تا اثبات جوهریت آن و تجرد و بقایش، و نیز نحوۀ پیدایش آن که با عنوان جسمانیه الحدوث، را مورد بحث قرار داده و دیدگاههای نوین او در اینباره شهرت یافته است. اما این نوشتار درصدد است نشان دهد که بسیاری از مباحث ملاصدرا در مسئلۀ نفس، عیناً برگرفته از ابن سیناست. هرچند کوشش این مقاله قدحی بر تلاش ملاصدرا محسوب نمیشود، اما نشان دادن مستندات سینوی در اندیشۀ صدرایی، میتواند به فهم درست و تفسیر موجه از آراء صدرالمتالهین کمکی شایان نماید؛ بویژه در فهم مفهوم « جسمانیه الحدوث» بودن نفس که بعضی آن را، بغلط، معادل جسم بودن یا جسمانی بودن نفس در ابتدای تکّون خود دانسته اند. مقالۀ حاضر نشان میدهد که نه این تفسیر از سخن صدرالمتالهین صحیح است و نه این مبنا به او اختصاص دارد، بلکه در همین مسئله نیز ملاصدرا وامدار اندیشۀ ابن سیناست؛ همچنانکه در دیگر مباحث مربوط به نفس نیز چنین است.

avicennan elements in the sadrian explanation of the problem of the soul and its corporeal origination

undoubtedly, one of the most important philosophical discussions among the majority of philosophers is the problem of the existence of the soul, its essence, the quality of its appearance, its immateriality, and its subsistence. this problem is also one of the most fundamental and crucial issues for muslim philosophers, and its kālāmī and philosophical outcomes cannot be ignored. this is because several religious beliefs can be explained depending on accepting this main element in man’s existence. without the soul, man is not responsible for any obligation issued on the part of the holy legislator and, naturally, resurrection and the related problems become pointless. the importance of the soul for philosophers who are not committed to kālāmī and religious views indicates that this problem, irrespective of its religious nature, holds an important place in philosophy. ibn sīnā and mullā ṣadrā, as two philosophers who are also concerned about religious beliefs, have paid particular attention to the problem of the soul. mullā ṣadrā has discussed the existence of the soul, demonstrated its essential nature and subsistence, and explained the quality of its appearance in the form of corporeal origination, in fact, his new views in this regard are quite famous. however, this paper is intended to reveal that many of his discussions regarding the problem of the soul have been exactly borrowed from ibn sīnā. referring to avicennan views in mullā ṣadrā’s philosophy can greatly contribute to a correct understanding and justifiable interpretation of mullā ṣadrā’s ideas, particularly concerning the perception of the concept of the corporeality of the soul, which some wrongly equate with the corporeality of the soul at the beginning of its creation. here, the author demonstrates that neither is this interpretation of mullā ṣadrā’s words correct, nor is this principle solely attributed to him. rather, he has borrowed ibn sīnā’s philosophical views in this regard, as is the case in his other discussions in relation to the soul.