درنگی بر هندسه معرفتی ملاصدرا و ملاک تاسیس فکر فلسفی

این مقاله به بررسی دو ادعای مطرح شده در ضمن نظریه زوال اندیشه سیاسی در ایران می پردازد . در ادعای نخست این شبهه مطرح گشته است که مباحث ملاصدرا پیرامون سیاست ، فاقد اهمیت بوده و وی اگر سخنی در خصوص توجه به معاش گفته است ، بیشتر ناشی از تکرار سخنان متقدمین بوده و نه از باب باور راستین به سخنان آنان . در پاسخ به این شبهه با تاکید بر وحدت جوهره ‹‹ حکمت ، طریقت و شریعت ›› در نظام فکری ملاصدرا ، گفته شده است که تنها با اشراف بر کلیه آثار یک اندیشمند و طی مقدمات علمی و فهم دقائق آن تفکر است که می توان به باوریابی سخنان و اراء آن اذعان داشت . اما در ادعای دوم بواسطه القاء این شبهه که در میان پیروان مکتب ملاصدرا هیچ اندیشمند با اهمیتی - چه در اندیشه فلسفی و چه در تامل در سیاست - وجود نیامده است ، به مبحث معیارها و ملاک های سنجش اندیشمندان و گونه شناسی متفکرین در حوزه های تاسیس مکتب فکری - فلسفی و نظریه پردازی پرداخته شده و در ضمن مقایسه اجمالی این معیارها در غرب و اسلام ، از رهگذر این مبحث ، ادعای طرح شده مورد جرح و نقد واقع گته است .