تحلیل و بررسی علل همگرایی جمهوری اسلامی ایران و جمهوری تاجیکستان

جمهوری تاجیکستان در 9 سپتامبر 1991 بعد از فروپاشی شوروی به استقلال دست پیدا کرد. در همگرایی دولت‌ها از منابع مادی و توانایی اقتصادی یکدیگر و با همکاری مشترک بهره می‌گیرند و با همگرایی و روابط حسنه است که می توانند کمبودهای یکدیگر را از جهات مختلف تامین کنند و مکمل اقدامات سرمایه گذار و تولیدی یکدیگر باشند. گسترش روابط جمهوری اسلامی ایران با تاجیکستان از همان روزهای آغاز استقلال این کشور مورد توجه مسئولان کشور قرار گرفته است از اینرو در سیاست خارجی ایران، تاجیکستان از جایگاه ممتازی برخوردار بوده و به دلیل اشتراکات فراوان بین دو کشور می توان آن را روابط خویشاوندی دانست. اقتصاد و سرمایه گذاری، قرابت زبانی، پیوند دیرینه فرهنگی و نژادی، علقه‌های دینی و تاریخ مشترک میان ایران و تاجیکستان، بستری مناسب برای همگرایی بین دو کشور را فراهم می‌نماید.

analysis and study of the causes of the convergence of the islamic republic of iran and the republic of tajikistan

the republic of tajikistan gained independence on september 9, 1991 after the collapse of the soviet union. in the convergence of governments, they benefit from each other’s material resources and economic ability and with joint cooperation, and with convergence and good relations, they can supply each other’s deficiencies in different ways and complement each other’s investment and production actions. the expansion of relations between the islamic republic of iran and tajikistan has been the focus of the country’s officials since the beginning of the country’s independence. therefore, in iran’s foreign policy, tajikistan enjoys a privileged position and due to the many commonalities between the two countries, it can be considered kinship relations. economy and investment, language affinity, long-standing cultural and racial ties, religious ties and common history between iran and tajikistan provide a suitable platform for convergence between the two countries.