سرمایه‌های فرهنگی و هژمونیک شدن طبقه متوسط سنتی (مورد مطالعه: 1360-1357)

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش سرمایه‌های فرهنگی اقشار طبقه متوسط سنتی در هژمونیک شدن آن‌ها بر دیگر اقشار و گروه‌های سیاسی در دوران شکل‌گیری انقلاب اسلامی با استفاده از نظریه میدان و سرمایه پیر بوردیو به رشته تحریر درآمده است. به لحاظ روش‌شناسی از نوع مطالعه تبیین علّی می‌باشد که برای جمع‌آوری اطلاعات از روش کتابخانه‌ای استفاده شده است. پرسش محوری پژوهش چنین است که «طبقه متوسط سنتی در میدان رقابت از چه سرمایه‌های فرهنگی برای هژمونیک شدن بر دیگر اقشار و گروه‌های سیاسی در دوران شکل‌گیری انقلاب اسلامی از سال 1357 تا 1360 استفاده کردند و این منابع و سرمایه‌ها چگونه مورد بهره‌برداری قرار گرفته‌اند؟». نتایج تحقیق نشان می‌دهد که طبقه متوسط سنتی در دوران شکل‌گیری انقلاب اسلامی ایران از طریق بهره‌برداری مناسب از سرمایه‌های متنوع فرهنگی و نمادین از قبیل سرمایه‌های تاریخی و ارتباطی، نقش کاریزماتیک امام خمینی(ره)، ایدئولوژی(مذهب)، شبکه وسیع روحانیون و مساجد و مرجعیت اجتماعی و فرهنگی توانست بر دیگر رقیبان پیروز شود و جایگاه هژمونیک در ساختار قدرت سیاسی پیدا کند.

cultural capital and the hegemony of the traditional middle class (case study: 1978-1981)

the aim of this study is to explain the role of cultural capital of the traditional middle class in their hegemonisation over other political groups during the formation of the islamic revolution using pierre bourdieu’s theory of field and capital. methodologically, it is a causal study that uses library methods to gather information. the central question of the research is that &what cultural assets did the traditional middle class use in the field of competition to be hegemonic over other political groups during the formation of the islamic revolution from 1978 to 1981, and how were these resources and capital used?&. the results indicate that the traditional middle class during the formation of the islamic revolution of iran through the proper use of various cultural and symbolic capitals such as historical and communicative capitals, the charismatic role of imam khomeini, ideology (religion), a large network of clerics, mosques, social and cultural authority was able to defeat other rivals and gain a hegemonic position in the structure of political power.