خوانش تاثیرات هویتی «جهادکبیر» بر زیست - سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

سیاست خارجی بارزترین وجه بیرونی و بین المللی حیات، فعالیت و تداوم زندگی سیاسی اجتماعی یک دولت و ملت محسوب می‌شود. مهم‌ترین نشانه پویایی، حیات و بقای دولتهایی که به صورت منطقه‌ای و بین المللی می‌توانند در خارج از مرزهای خود هم از منافع ملی مشروع خود دفاع کنند و هم با منطق و اقتدار از هجوم و تعدی متجاوزان جلو گیری کنند، داشتن یک سیاست خارجی نظامند، تبیین و مدون شده و هدفدار می‌باشد. دارا بودن چنین سیاست خارجی به چند عامل بستگی دارد که نقش آفرینی سیاستمداران چه به صورت حقیقی و چه به صورت حقوقی یکی از آن‌ها می‌باشد. در جمهوری اسلامی ایران، نقش رهبری در سیاست خارجی ویژه و برتر است. در این مقاله برآنیم تا «جهادکبیر» را به عنوان یک راهبرد اساسی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بازخوانی نماییم؛ گفتمانی که تاکنون چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. سوال اساسی که در این پژوهش ارائه می‌شود این است که چرا جهادکبیر در سیاست خارجی مطرح شد و کارکرد هویتی آن بر سیاست خارجی چگونه می‌باشد؟ فرضیه ما بدین صورت تنظیم شده است که جهاد کبیر به عنوان یک راهبرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی اولاً دارای یک هویت گفتمانی است که به صورت یک پادگفتمان در مقابل گفتمان نفوذ مطرح شده و ثانیاً دارای یک کاربرد هویت بخشی به سیاست خارجی جمهوری اسلامی در سطح نظام بین الملل می‌باشد.

Reading the Impact of Jihad Kabir’s Identity on the Foreign Policy of the Islamic Republic of Iran

Foreign policy is the most prominent external and international aspect of the life, activity and continuation of political and social life of a state and nation. The most important sign of the dynamism, survival and survival of governments that are regionally and internationally capable of defending their legitimate national interests outside their borders and preventing aggression and aggression by rationality and authority, having a systemic foreign policy, Explained, documented and purposeful. Having such a foreign policy depends on a number of factors, including the actual and legal role of politicians in one of them. In the Islamic Republic of Iran, the leadership role in foreign policy is special. In this article, we intend to review Jihad Kabir as a fundamental strategy in the foreign policy of the Islamic Republic of Iran; The key question in this study is why did Jihad Kabir arise in foreign policy and what is its identity function in foreign policy? Our hypothesis is that Jihad Kabir, as a foreign policy strategy of the Islamic Republic, firstly has a discursive identity that is raised as an antithesis to the discourse of influence and secondly that it has an identifiable application to the Islamic Republic’s foreign policy at the system level. It is international.