اصلی‌ترین ویژگی‌های سبکی هجویات سوزنی سمرقندی

هجو از فروع ادب غنایی است که به دلیل سیطرۀ نقد اخلاقی تا کنون به شیوۀ بایسته مورد توجه واقع نشده است. این پژوهش به بررسی اصلی‌ترین ویژگی‌های سبکی هجویات سوزنی سمرقندی پرداخته و آنها را از نظر سطوح زبانی، ادبی و فکری بررسی کرده است. در این پژوهش از ذکر ابیاتی که در آن ها واژه های رکیک و ناخوشایند به کار رفته، خودداری شده است. روش پژوهش توصیفی = تحلیلی است و نتایج با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا به شیوۀ کتابخانه ای و سند کاوی بررسی شده اند.   نتایج نشان می دهد که هجویات سوزنی بیشتر از نوع فردی، تعریض و غیرواقعی است و اشتباهات او در به کارگیری تلمیحات قرآنی نشان می‌دهد که وی از دانش عربی و علوم قرآنی بهره چندانی نداشته است. زبان وی عفیف نیست و به جای مقابله با هنر شاعریِ رقیب، به هجو صفات خَلقی و خُلقی او می‌پردازد.

The Most essential stylistic characteristics of the satires of Suzaniye Samarqandi

Satire is one of the subcategories of lyric literature, which due to the dominance of ethical criticism, has not as yet received proper attention. This study has addressed the most important stylistic characteristics of Suzani’s satires examining them at linguistic, literary and intellectual levels. However, attempts have been made to avoid mentioning verses in which obscene and repulsive expressions have been used. The research method adopted is descriptiveanalytical, and the findings are examined by applying the technique of content analysis in the manner of library and document search. The results indicate that Suzani’s satires are mostly personal, indirectly sardonic and unrealistic. Further, his use of Qur’anic references demonstrates that his knowledge of Arabic and Qur’anic sciences was mediocre. His language is not polite and, instead of competing against his opponent’s poetic art, he chastises his physical and temperamental qualities.