فارسی میانه یا نو؟ (ردیابی یک ساخت فارسی میانه در فارسی نو)

یکی از راه‌های بیان رابطۀ اختصاص یا مالکیت در فارسی میانه «آن + نشانۀ اضافه + [دارنده] + [داشته]» است که به‌نظر محقّقان به فارسی نو نرسیده‌است. در این نوشته، دو شاهد از یک نامۀ فارسی یهودی متقدّم به دست داده شده‌است که نشان می‌دهد این ساخت در پس از دورۀ فارسی میانه نیز همچنان زنده بوده‌است. ضمن اشاره به بازماندن این ساخت در شیرازی قدیم، به‌احتمال به حوزۀ کاربرد آن نیز اشاره کرده‌ایم. ضمناً، مرتبط با نمونۀ منقول در بحث ساخت مالکیت، شواهدی از کاربرد «که» در معنای «هر گاه؛ اگر» در فارسی نو و زبان‌های دیگر نیز نقل شده‌است که علی‌رغم برخی نوشته‌های پیشین، نشان می‌دهد که این عنصر نیز پس از فارسی میانه بر جای مانده‌است.

middle or new persian? (identification of a middle persian construction in new persian)

one of the ways in middle persian to express possession is “(h)ān + izāfa particle + [possessor] + [possessee]”, a construction hitherto considered unattested in new persian. this article presents two sentences occurrimg in an early judeo-persian text which testify to the survival of this construction in new persian. furthermore, we provide additional evidence of the construction’s use in old shirazi and attempt to determine its potential area of usage. additionally, we discuss the use of “kʾ” to mean “when; if”, again previously thought to be unique to middle persian in previous literature, in several dialects and languages, including persian.