مقومات و منهیات مدل مردم‌سالاری دینی «مبتنی‌ بر اندیشه سیاسی مقام معظم رهبری»

مردم‌سالاری، موجب شخصیت بخشی به مردم می‌شود. در مواجهه با دیدگاه جدایی دین از سیاست در غرب، مقام معظم رهبری، مفهوم مردم‌سالاری دینی را از سال 1377 مطرح کردند. در این راستا، این مقاله قصد دارد تا مقومات و منهیات مدل مردم‌سالاری دینی را از اندیشه سیاسی معظم له و بر اساس نظریه داده بنیاد استخراج کند. بدین سان، بیانات رهبر انقلاب(مدظله‌العالی) به روش تحلیل داده بررسی گردید و کدهایی برای مقومات و منهیات استخراج و دسته‌بندی شد. بر اساس آموزه‌های مقام معظم رهبری، برای حفظ حکومت مردم‌سالاری دینی باید بصیرت و امکان نقد و اعتراض وجود داشته باشد. هم‌چنین باید از جنگ و اختلافات داخلی، تکیه بر ثروت و سرمایه‌داری و سوء استفاده از قدرت؛ چه در راستای سوء استفاده از امکانات و چه به‌ صورت ظلم و آزار و اذیت پرهیز شود؛ زیرا هردو، ناامیدی مردم را سبب شده و اعتماد آن‌ها به حکومت را از بین می‌برد. مسوولان جامعه نیز باید علاوه بر متعهدبودن به آرمان انقلاب، به مردم تکیه داشته باشند.

Constituents and Prohibited Acts of Religious Democracy Model Based on the Political Thought of the Supreme Leader

Democracy gives people a personality of certain kind. Facing the separation of religion from politics as seen in the West, the Supreme Leader proposed the concept of religious democracy in 1377. In this connection, on the basis of a data based theory, this article seeks to deduce the constituents and prohibited acts of the religious democracy model from the political thought of the Grand Leader. The statements made by the Grand Leader have been examined by making analysis of data and certain codes for the constituents and some others for the prohibited acts have been deduced and classified. On the basis of the Grand Leader’s teachings, to preserve the religious democracy as a form of government, people should be provided with insight into the governmental affairs and they should have the possibility of criticizing and making objections. Civil war and disagreements, reliance on wealth and capitalism as well as misuse of power, whether in the form of using the facilities to one’s own benefit or of inflicting oppression or doing harms have to be avoided. For both of these approaches bring about people’s despair and hopelessness and may cause people to lose their trust in the government. The people who are in charge of social affairs should commit themselves to the aspirations of the Islamic revolution and have reliance on people’s assistance.