>
Fa   |   Ar   |   En
   فضایل و مناقب حضرت علی(ع) در اشعار محیا  
   
نویسنده شافعی پور ایوب
منبع مطالعات تقريبي مذاهب اسلامي - 1395 - دوره : 11 - شماره : 43 - صفحه:72 -79
چکیده    سید محی ‌الدین بن تاج‌الدین بن قتّال متخلص به «محیا»، یک از شاعران پارسی ‌گوی قرن 11 قمری و سنی مذهب است که در آثار خویش، عشق و ارادتش را به پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) به ویژه حضرت علی(ع) بی ‌پرده ابراز داشته است. او در دیوان اشعارش، در کنار مدح پیامبر(ص) و خلفای راشدین، بارها و به طور خاص، از حضرت علی(ع)، در نهایت احترام، اصالت و تقدّس یاد کرده است. در این نوشتار، به بیان دیدگاههای این شاعر درباره خلفای راشدین و به ویژه حضرت علی(ع) پرداخته شده است. محیا، حضرت محمد(ص) را محبوب و معشوق خود می‌داند و به حضرت علی(ع) عشق می‌ورزد و خود را از نسل حضرت علی(ع) می‌داند.
کلیدواژه محیا، حضرت علی(ع)، خلفای راشدین، اهل‌بیت، فضایل و مناقب
آدرس دانشگاه مذاهب اسلامی, ایران
پست الکترونیکی ayoubshafei@yahoo.com
 
   The virtues of Imam Ali (PUH) in Mahya’s poetry  
   
Authors Shafei pour Ayoub
Abstract    Seyed Mohiddin ebn Tajeddin ebn Qattal known as “Mahya” is one Soni Persian poets of 11th century A.H who in his works express his passion openly to Ahlol Beit (PUT) especially Imam Ali (PUH). He in his court poetry in addition to praising Prophet Mohammad (PUH) and Rasheddin’s Caliphs, repeatedly and specifically, praised Imam Ali (PUH) with respect, holiness and originality. This article illustrates the poets’ views about Rasheddin’s Caliphs and especially Imam Ali (PUH). Mahya knows Prophet Mohammad (PUH) as his beloved and loved Imam Ali (PUH) and knew himself as Imam Ali’s (PUH) generation.
Keywords
 
 

Copyright 2023
Islamic World Science Citation Center
All Rights Reserved