علل و زمینه های جنبش1920م عراق علیه انگلستان

بی‌تردید یکی از جدی‌ترین دغدغه‌های جهان مدرن، مسیله‌ اسلام سیاسی است. خیزش موجهای متعدد اسلام سیاسی در سراسر جهان، از دیرباز توجه متفکران، صاحب‌نظران و تحلیلگران حوزه علوم اجتماعی را به خود جلب کرده است. این خیزشها که معمولاً تحت عنوان «بنیادگرایی اسلامی» بررسی می‌شوند، مسیله‌ اساسی کشورهای خاورمیانه در طول قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم به‌شمار رفته‌اند؛ اما در این میان جنبشهای شیعی که نوع خاصی از جنبشهای اسلامی به شمار می آیند، از جمله فراگیرترین و موثرترین حرکتهای مردمی هستند که در راستای احیا و استقرار اندیشه های تشیع و مبارزه با حکومتهای فاسد زمان که آنان را غاصب حاکمیت اسلامی می دانند، به پا خواسته اند و محرومیتهای اقتصادی و سیاسی که بر شیعیان اعمال شده، عاملی مهم در تسریع این حرکتها به حساب می آید.از جمله این خیزشها، جنبش اسلامی _ شیعی عراق می باشد که در طی سالهای دهه 1910م به عنوان یک جنبش مقاومت در مقابل استعمار بریتانیا چهره شد و پس از یک دوره رکود، در دوران پادشاهی عراق (1920م تا 1958م) با روی کار آمدن دولت انقلابی عبدالکریم قاسم، وارد مرحله جدیدی از حیات سیاسی خود شد.در این مقاله سعی شده است که به بررسی جنبش 1920م یا «ثوره العشرین» که یکی از این جنبشهای اسلامی و ضد استعماری تاریخ عراق به شمار می آید ، پرداخته شود.