پاسخ شاخص‌های انعقادی به دو نوع تمرین اکسنتریک و ایزومتریک در ورزشکاران پرورش ‌اندام مرد

چکیدهزمینه و هدف: اگرچه تا به حال فعال شدن دستگاه انعقاد خون در پاسخ به فعالیت بدنی تا حدودی مشخص شده است، اما سهم فعالیت برون‌گرا یا اکسنتریک و مقایسه آن با فعالیت ایزومتریک (هم‌طول) به‌صورت مقاومتی در کنار هم، هنوز مشخص نیست. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برون‌گرا و هم‌طول بر برخی عوامل انعقاد خون در مردان پرورش اندام انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 28 داوطلب از بین مردان بدنساز به‌صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. یکی از گروه‌های تجربی، تمرین اکسنتریک {تمرین بازگشت کنترل‌شده (اکستنشن) از حرکت فلکشن آرنج، دربردارنده یک انقباض برون‌گرا} را اجرا کردند و گروه دیگر تمرین ایزومتریک را (به‌صورت نگهداری ‌هالتر در حالت خم‌شدن آرنج‌ها با زاویه 45 درجه) انجام دادند. زمانهای خونگیری، به‌منظور سنجش شاخص‌های انعقادی، 15 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از اجرای تمرین بود.یافته‌ها: زمان پروترومبین و ترومبوپلاستین بلافاصله بعد از تمرین، تغییر معنی‌داری پیدا نکرد، اما تعداد پلاکت‌ها بلافاصله بعد از تمرین در هر دو نوع تمرین ایزومتریک و اکسنتریک نسبت به گروه کنترل، افزایش معنی‌داری داشت.نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از تمرین حاد مقاومتی ایزومتریک و اکسنتریک نشان داد تمرین، تاثیر منفی بر عوامل انعقاد خون نداشته و بازتاب افزایش فعالیت سیستم انعقادی در افزایش تعداد پلاکت‌ها نمود پیدا می‌کند. تفاوت نتایج تحقیقات به‌عمل‌آمده در این راستا را می‌توان ناشی از تفاوت بین نوع پروتکل‌های تمرینی، روش‌ها و زمان اندازه‌گیری و سطح آمادگی افراد شرکت‌کننده در تحقیق دانست.