تاثیر تمرین تناوبی و نقش سن بر بیان ژن‌های انتقال‌دهنده مونوکربوکسیلات (MCT1 و MCT4) و سطح لاکتات در عضلات اسکلتی موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار

زمینه و هدف: در سالمندی همراه با تغییرات فیزیولوژیک، کاهش بیان mct1 و mct4 در عضلات اسکلتی رخ می‌دهد، ولی این کاهش می‌تواند با فعالیت بدنی تعدیل شود. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تمرین تناوبی و نقش سن، بر بیان ژن‌های mct1، mct4 و لاکتات عضلات اسکلتی موش‌های صحرایی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد 40 سر موش صحرایی نر در دو گروه سنی پیر (سن 27 ماه با وزن 31±389 گرم) و جوان (سن 3 ماه با وزن 13±224 گرم) در نظر گرفته شد. هرگروه، به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی (10=n) و شاهد (10=n) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل: 4 دقیقه دویدن و 2 دقیقه استراحت فعال در10 مرحله تمرینی، 6 جلسه در هفته، به مدت 8 هفته به‌ صورت فزاینده روی نوارگردان اجرا شد. موش‌ها 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، بیهوش و عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پای آنها خارج شد. اندازه‌گیری لاکتات به روش آنزیماتیک و بیان ژن با استفاده از روش pcr real-time صورت گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های واریانس یک‌طرفه، تعقیبی توکی و تی تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی‌داری، 05/0 > p در نظر گرفته شد.یافته‌ها: کاهش معنی‌داری در لاکتات عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پا در دو گروه تجربی (پیر و جوان) مشاهده شد (05/0 > p). در هر دو گروه سنی، mct4mrna و mct1 در عضلات افزایش نشان داد. در نسبت افزایش بیان ژن در دو گروه سنی، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: این نتایج، بیانگر تاثیر تمرین تناوبی بر افزایش بیان mct1 و mct4 عضلات بوده و نشان می‌دهد این تاثیر مستقل از سن می‌باشد. همچنین افزایش بیان mct‌ها، برای پاک‌سازی لاکتات اهمیت ویژه‌ای دارد.