مدل‌یابی روابط ساختاری تعارضات والدین و نوجوانان با پرخاشگری از طریق نقش میانجی خودکنترلی ادراک شده

زمینه و هدف: پرخاشگری یکی از مسائل مهم در دوران نوجوانی بوده و به عنوان یک مشکل شدید و رو به افزایش در میان نوجوانان و جوانان شناخته شده است. عدم مهار رفتار پرخاشگرانه علاوه بر اینکه باعث ایجاد مشکلات بین فردی می‌شود، ممکن است منجر به انواع مشکلات جسمی روانی مانند زخم معده، سردردهای میگرنی و افسردگی شود. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف مدل‌یابی روابط ساختاری تعارضات والدین و نوجوانان با پرخاشگری از طریق نقش میانجی خودکنترلی ادراک شده در نوجوانان دختر انجام شد.روش بررسی: روش انجام پژوهش حاضر، توصیفی-همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه در شهر قم تشکیل دادند که 607 نفر از آن‌ها به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای مرحله‌ای در پژوهش شرکت نمودند و به پرسشنامه‌های تعارضات والدین و نوجوانان، خودکنترلی ادراک شده و پرخاشگری پاسخ دادند. پایایی و روایی ابزارها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و تحلیل عاملی تاییدی، تایید گردید. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزار amos 24 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان دادند که تاثیر تعارضات والدین و نوجوانان بر خودکنترلی ادراک شده، منفی و معنادار است (0.58 β= و p<0.01)؛ اما تاثیر تعارضات والدین و نوجوانان بر پرخاشگری نوجوانان، مثبت و معنادار بود (0.54 β= و p<0.01). همچنین تاثیر خودکنترلی ادراک شده بر پرخاشگری نوجوانان، منفی و معنادار ارزیابی شد (0.17 β= و p<0.01).نتیجه‌گیری: در مجموع می‌توان نتیجه گرفت که تعارضات والدین و نوجوانان منجر به کاهش خودکنترلی ادراک شده و افزایش پرخاشگری نوجوانان دختر می‌شود. بر مبنای نتایج، خودکنترلی ادراک شده بر رابطه بین والدین و نوجوانان و پرخاشگری تاثیرگذار است.