تحلیل و مقایسه روشهای مختلف تعیین آستانه بی هوازی

تحقیق حاضر با هدف مقایسه روشهای مختلف تعیین آستانه ی بی هوازی به اجرا درآمد . بدین منظور 15 نفر ( با میانگین +- انحراف معیار سنی 32/1+-21 سال ، قد 2/5+-178 سانتیمتر ، و وزن 78/6+-2/64کیلوگرم ) به عنوان آزمودنی های تحقیق انتخاب شدند. برای تعیین نقطه انحراف ضربان قلب ( hrdp) ، از پروتکل هافمن استفاده شد . ضربانهای قلب فعالیت آزمودنی ها لحظه به لحظه با استفاده از تله متری ثبت شد . همزمان در 5 مرحله ی مختلف با استفاده از انژوکت نمونه خون از سیاهرگ دست چپ آزمودنی ها جمع آوری و میزان اسید لاکتیک آنها به طور آنزیماتیک اندازه گیری شد . در تعیین آستانه ی بی هوازی با استفاده از hrdp و منحنی عملکرد ضربان قلب ( hrpc) ، روشهای بلک بورن ( 70% ضربان قلب بیشینه ) ، روش 90% ضربان قلب بیشینه ، معادله ناریتا ، مدل بلند بیشترین فاصله ( l.dmax) و مدل کوتاه بیشترین فاصله ( s.dmax) با روش سنجش لاکتات ( روش مبنا ) مورد مقایسه قرار گرفتند . نتایج نشان داد که روش s.dmax در برآورد آستانه ی بی هوازی ، روش دقیقی است و تفاوت معنی داری بین این روش و روش مبنا وجود ندارد . ( 83/8+-167در برابر 17/8+-168 ، 85/0= p) . از طرف دیگر ، مقایسه ی نتایج روش بلک بورن ، روش 90% ضربان قلب بیشینه ، معادله ناریتا و مدل l.dmax با روش مبنا ، نشان دهنده ی اختلاف معنی دار در برآورد آستانه ی بی هوازی با استفاده از hrdp بود . با توجه به نتایج به دست‌امده ، می توان نتیجه گیری کرد که روش s.dmax می تواند جایگزین مطمئن روش سنتی ، پرهزینه و وقت گیر خون گیری متعدد ( سنجش لاکتات ) شود . بر همین اساس مربیان و ورزشکاران برای تعیین آستانه ی بی هوازی و کنترل شدت برنامه ی تمرینات خود می توانند از این روش استفاده کنند .