بررسی تاثیر عوامل زمین شناختی بر روی وضعیت ژئواستاتیکی آبهای دشت گلگیر مسجدسلیمان

دشت گلگیر با مساحت حدود 1600 هکتار در90 کیلومتری شمال شرق اهواز و20 کیلومتری جنوب‌شرق مسجدسلیمان در شمالغرب تاقدیس آسماری و حوضه کارون میانی واقع گردیده است. منطقه مورد مطالعه، قسمتی از زاگرس چین‌خورده می‌باشد که در جنوب غرب ایران قرار دارد. سازندهایی که در این منطقه رخنمون دارند به ترتیب سن از قدیم به جدید به ترتیب شامل رسوبات عهد حاضر، سازند ماسه سنگی–مارنی آغاجاری، سازندهای آهکی–مارنی میشان، سازند گچساران، سازند آهکی آسماری می باشند. طبق طبقه بندی دمارتن، منطقه دارای اقلیم نیمه خشک است. سازندهای مختلف به لحاظ دارا بودن سنگ ها و کانی های خاص می توانند در وضعیت هیدرولوژیکی منطقه تاثیرات بسزایی داشته باشند. در منطقه مورد مطالعه سازند آسماری بیشترین پتانسیل تشکیل آبخوان را دارد و از لحاظ هیدروژئولوژی و هیدروشیمی مطلوب ترین گزینه برای برداشت آب در میان سازندهای منطقه می باشد. سازند گچساران دارای سیستم آبخوان غیرکربناته، کارستی مجرایی با قابلیت استحصال متوسط تا کم می باشد. همانند سازند آغاجاری، بخش لهبری اثر نامطلوبی بر کیفیت آب های سطحی و زیرزمینی دارد. وجود لایه های ژیپس و مارن در این بخش، تاثیر منفی شدید بر کیفیت رواناب از نظر افزایش غلظت کل جامدات محلول و بار معلق رسوبی دارد. سازند کنگلومرای بختیاری عموماً آبخوان های درز و شکاف دار را تشکیل می دهد که علیرغم عدم آبدهی بسیار بالا، به لحاظ کیفی و استمرار بهره برداری قابلیت مطلوبی دارند. در این مقاله به بررسی میزان تاثیر عوامل سنگ شناسی و لیتولوژیکی بر روی وضعیت ژئواستاتیکی آب های این دشت می پردازیم.