مقایسه دو روش پین پلاستر در بیماران با شکستگی های رادیوس

پیش زمینه: شکستگی دیستال رادیوس یک صدمه شایع است که همه روزه در اورژانس های ارتوپدی مشاهده می شود. علی رغم شیوع بالا، در مورد چگونگی درمان شکستگی های ناپایدار هنوز اختلاف نظر وجود دارد. روش پین و پلاستر یکی از روش هایی است که علی رغم قدیمی بودن، هنوز هم جایگاه خود را در درمان این شکستگی ها حفظ کرده است. در این تحقیق نتایج درمانی دو تکنیک مختلف پین و پلاستر بر روی بیماران مراجعه کننده به سه مرکز دانشگاهی در سال های 81 و 82 بررسی شد.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه دو روش درمانی با پین و پلاستر انجام شد. 54 بیمار بین سنین 40 تا 67 سال با 57 شکستگی دیستال رادیوس از نوع پایدار به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند، یک گروه پین در پروگزیمال اولنا و در گروه دیگر در دیستال رادیوس، و در هر دو گروه پین های پایین در متاکارپ ها گذاشته شدند. نتایج درمان بر اساس معیارهای آناتومیک جااندازی در پرتونگاری یعنی جهت گیری رادیال، جهت گیری سمت قدام، اختلاف طول اولنا و نیز وجود فاصله یا اختلاف سطح با هم بلافاصله بعد از عمل و در هفته های 3 و 8 و 16 مقایسه شدند. ضمنا وجود عوارض در دو گروه بررسی و با هم مقایسه شد. یافته ها: از نظر حفظ جااندازی، هر دو روش به طور مشابه موثر بودند. سه مورد فلج موقت در شاخه سطحی عصب رادیال در گروه شانز رادیوس دیده شد. شل شدن شانز در گروه رادیوس در 8 مورد و در گروه اولنا در دو مورد مشاهده شد. این دو عارضه هیچ کدام تاثیر قابل توجهی در نتیجه نهایی نداشتند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استفاده از هر دو روش پین و پلاستر در درمان شکستگی های دیستال رادیوس که با ترومای با شدت کم ایجاد شده باشند، به یک اندازه موثر بوده و انتخاب مناسبی برای درمان می باشند.