بررسی روش‌های مختلف طراحی روسازی مرکب

روسازی مرکب، نوع به خصوصی از روسازی است که از ترکیب یک یا چند لایه بتن اعم از بتن غلتکی (1rcc)، بتن معمولی (2pcc)، اساس سیمانی (3ctb) یا اساس تثبیت شده با سیمان (4csb) همراه با یک یا چند لایه روسازی آسفالتی که عموماً روی قسمت بتنی قرار می‌گیرد تشکیل شده است. دو دیدگاه در طرح روسازی مرکب وجود دارد. دیدگاه اول طرح روسازی مرکب به‌صورت یک جا و حاصل یک روسازی با دو جز بتنی و آسفالتی می‌باشد. در دیدگاه دوم، روسازی بتنی اجرا شده به دلایل مختلف از قبیل تامین نشدن مقاومت سازه‌ای مطلوب و یا به دلیل کاهش سر و صدا و یا در مواردی برای افزایش ایمنی رانندگی با اقدام به بهبود بافت سطحی، نیاز به روکش، احساس شده که در این حالت یک لایه آسفالتی با کیفیت مطلوب روی لایه بتن قدیمی اجرا می‌شود. در این راستا در منابع مختلف، طرح‌های متفاوتی از روسازی مرکب ذکر شده است و هدف از ارایه این مقاله بررسی چهارچوب روش‌های مختلف و مقایسه نتایج روش‌های طراحی روسازی مرکب با یکدیگر می‌باشد. به این منظور در ابتدا به جهت تعیین جایگاه این نوع روسازی، مقدمه‌ای ارایه شده و در ادامه با ذکر اصول به کار رفته در فرآیند طراحی در روش‌های مختلفی نظیر آشتو 1993و روش طراحی آیین‌نامه انگلیس، هرکدام از این روش‌ها به همراه چند روش دیگر از قبیل روش مهندسین ارتش آمریکا، روش طراحی اداره راه و ترابری ایلینویز (5idot) و روش طراحی کشور دانمارک با هم مقایسه شده است.