بررسی میدانی و آزمایشگاهی تاثیر دانه بندی بر مقاومت اصطکاکی رویه های آسفالتی

با افزایش حجم ترافیک و سرعت وسیله نقلیه در جاده ها، تعداد تصادفات نیز افزایش یافته است. یکی از عوامل بروز تصادفات و تشدیدآن،کاهش اصطکاک در فصل مشترک بین تایر وسیله نقلیه و سطح جاده به-خصوص در شرایط مرطوب است. مقاومت لغزشی رویه آسفالتی تابعی از بافت ریز1 و درشت سطح می-باشد که توسط سنگدانه موجود در مخلوط آسفالتی حاصل می شود. از جمله خصوصیات مهم سنگدانه در ایجاد بافت مناسب روسازی جنس و اندازه آنها می باشد. جنس مصالح در ایجاد بافت ریز و اندازه سنگدانه-ها در ایجاد بافت درشت2 تاثیرگذار است. یکی از راه کارهای بهبود و افزایش مقاومت لغزندگی راه ها انتخاب مناسب اندازه مصالح سنگی می باشد. در این مقاله به منظور بررسی تاثیر دانه بندی بر مقاومت اصطکاکی، -25 نمونه آسفالتی با استفاده از دستگاه مغزه گیری با فواصل 5 کیلومتری از آزادراه تهران- قم تهیه و اصطکاک سطح آنها با استفاده از دستگاه آونگ انگلیسی اندازه گیری گردید. سپس با استفاده از روش سانتریفیوژ درصد قیر و دانه بندی نمونه ها تعیین شد. در ادامه چهار دانه بندی در محدوده دانه بندی های به دست آمده انتخاب و با ساخت نمونه های آسفالتی، درصد قیر بهینه به روش مارشال محاسبه گردید و پس از ساخت نمونه های ژیراتوری با درصد قیر بهینه بافت ریز و بافت درشت اندازه گیری شد. تحلیل نتایج میدانی و آزمایشگاهی نشان می دهند با تغییر دانه بندی خصوصیات اصطکاکی مخلوط آسفالتی تغییر کرده و دانه بندی s شکل از عملکرد مناسب تری به لحاظ ایمنی، برخوردار است و می توان از این موضوع در طرح مخلوط آسفالتی به منظور کاهش تصادفات استفاده کرد.