مروری بر عوامل موثر بر تمایل به پیاده‌روی بیشتر در سفرهای روزانه

نیاز به حمل‌ونقل یکی از پایه‌ای‌ترین نیازهای بشر شناخته می‌شود. در شرایط کنونی که در برخی جوامع استفاده از شیوه‌های موتوری حمل‌ونقل مقارن با افزایش معضلات سلامتی و حمل‌ونقلی است، برنامه‌ریزان حمل‌ونقل به بررسی شیوه‌های فعال سفر مانند پیاده‌روی جهت جایگزینی با سفرهای موتوری پرداخته‌اند. این مقاله به مرور عوامل موثر بر تمایل به پیاده‌روی بیشتر در سفرهای روزانه می‌پردازد. با بررسی مطالعات پیشین مشخص شد که چهار دسته عامل بر رفتار پیاده‌روی اثرگذار بوده‌اند. این چهار دسته شامل ویژگی‌های اقتصادیاجتماعی (مانند سن، جنسیت، درآمد و مالکیت وسیله نقلیه)، ویژگی‌های سفر (مانند مسافت و زمان انجام سفر)، عوامل محیطی (مانند تراکم، تنوع کاربری‌ها، طراحی شبکه خیابانی، دسترسی به مقاصد و دسترسی به حمل‌ونقل همگانی) و عوامل نظری (مانند پندارها و دیدگاه‌ها) می‌شود. غالب مطالعات اخیر بیانگر این بوده که عوامل محیطی و نظری بیشترین نقش را در توسعه پیاده‌روی دارند. از این رو، برنامه‌ریزان شهری در سیاست‌گذاری‌ها باید توجه ویژه‌ای به عوامل محیطی و نظری به شکل همزمان داشته باشند. بررسی‌های بیشتر نشان می‌دهند یک خلا مطالعاتی برای تنوع هدف سفرها و ملاحظه همزمان چهار دسته عامل فوق به ویژه برای شهرهای در حال توسعه وجود دارد.

A Review of the Factors Influencing the Tendency to Walk More in Daily Trips

Nowadays, transportation is an essential requirement for citizens, which causes many traffic and health problems. According to several problems rising by motorized vehicle usage, transportation planners are trying to persuade people to use active transportation modes such as walking. Therefore, it is crucial to investigate the effective factors on walking behavior. This paper reviews the effective factors on the tendency of citizens to walk more on their daily trips. Studies showed that there are four main effective factors including socioeconomic characteristics (e.g., gender, age, income, and vehicle car ownership), trip characteristics (e.g., distance, and time of trip), environmental factors (e.g., density, diversity, design, destination accessibility, and distance to transit), and subjective factors (e.g., attitudes, and perceptions). According to the literature, this paper shows that environmental and subjective factors are the most effective. Therefore, it could be suggested that planners consider these two factors simultaneously in their policymaking. Further investigations depict a research gap in walking studies that suggest researchers can concentrate on different trip purposes by considering the abovementioned factors simultaneously, especially in developing countries.