حکمرانی بخش کشاورزی و تبعات آن بر امنیت غذایی

حکمرانی مطلوب در بخش کشاورزی شامل درک تهدیدات اساسی برای امنیت غذایی، ترسیم چشم‌انداز تعادل بلندمدت، ایجاد تعادل میان منافع مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان و مسئولیت‌‌پذیر بودن در قبال جامعه است. ایران در شاخص حکمرانی کل در کیفیت مدیریت سیاسی در سلسله تحولات در سال‌های 1385 تا 1401 در بین 138 کشور آسیایی و آفریقایی، دارای رتبه  132 است. عملکرد حاکمیتی در کشور نیز معادل 9/11/9 یعنی ضعیف است. همچنین، شاخص حکمرانی گزارش‌شده کشور از سوی بانک جهانی دارای ارزش پایین منفی 1/3 است. نتایج نشان می‌دهد که شاخص‌های یادشده در کشور پایین هستند. با توجه به گسترده بودن شاخص و معیارهای امنیت ‌غذایی، در این گزارش از ناامنی غذایی به‌عنوان معیار یا زیرمجموعه‌ای از امنیت غذایی استفاده شده است. تعداد زنان و مردان در ناامنی غذایی در دو سطح متوسط و شدید در بازه‌های 1395-1393 و 1400-1398 کاهش یافته است. تعارض به‌وجودآمده را می‌توان ناشی از پیچیده بودن مسائل حکمرانی و امنیت غذایی دانست که بسیاری از بخش‌ها، رشته‌ها و حوزه‌های سیاست دیگر را دربرمی‌گیرد. ارتقا و بهبود حکمرانی بخش کشاورزی در کشورهای درحال‌توسعه ظرفیت زیادی برای جایگزینی نه‌تنها نهاده‌های مصرفی، بلکه تولیدات کشاورزی ایجاد می‌کند که باعث توان و ظرفیت توسعه بیشتری می‌شود. در این راستا، لحاظ کردن مقیاس تصمیم‌گیری در حکمرانی و افزایش کارایی در تصمیم و حکمرانی هوشمند در بخش کشاورزی برای تامین امنیت غذایی پیشنهاد می‌شود.