قدرت نرم و امنیت پایدار جمهوری اسلامی ایران در پرتو بازتولید سرمایه اجتماعی

از دیرهنگام مفهوم امنیت در مقام دانش‌واژه‏ای غلیظ، قابل حس و خواستنی، اما غیرشفاف، دیرادراک و توهم‏زا در تاریخ بشر حضور یافته و این ابهام در بستر تغییر و تحولات پیچیده ناشی از فشردگی زمان و مکان در عصر انقلاب فناوری ارتباطات‌ـ اطلاعات روزافزون شده است. شاید «زندگی امن» نخستین و عالی‏ترین تمنای بشر است، زیرا در سایه تحقق آن سایر درخواست‌ها امکان تحقق می‌یابد. از این رو، «جامعه امن» در نگاه استراتژیست‏های مدرن زیربنای توسعه پایدار تلقی می‏شود و در مقام اهمیت، همنشین قدرت و منافع ملی است. هدف مقاله آن است که فرصت‌ها و چالش‌های تحقق امنیت پایدار جمهوری اسلامی ایران را با رویکرد قدرت نرم مورد بررسی قرار دهد. فرضیه تحقیق بر این پایه استوار است که افزایش سرمایه اجتماعی به افزایش قدرت نرم و افزایش قدرت نرم به امنیت پایدار می‌انجامد. از این رو، سرمایه اجتماعی به مثابه «چسب اجتماعی»، دستاوردی است از روابط بین افراد و گروه‌ها که بدون این روابط، به دست آوردن آنها ناممکن است. سرمایه اجتماعی می‌تواند موجب تقویت همکاری و به طور هم‌زمان گسترش روابط حمایتی دوجانبه (مردم‌ـ مردم و حاکمیت‌ـ مردم) شود. روش تحقیق بر پایه مطالعه اسناد مکتوب، اینترنتی و تحلیل محتواست. نتیجه تحقیق موید این حکم الهی است: «فمن اعتدی علیکم، فاعتدوا علیه بمثل مااعتدی علیکم». لازمه موفقیت و پیروزی در رزمگاه جنگ نرم به کارگیری سلاحی از همان جنس است.