رویکردجامعه‌شناسانه به امنیتی‌سازی

نظریه امنیتی‌سازی یکی از نظریات معاصر حوزه مطالعات امنیتی است که با استمداد از فلسفه زبان و جامعه‌شناسی، درصدد تبیین چگونگی ظهور مسائل امنیتی و رفع آن‌ها می‌باشد. این نظریه که در ابتدا توسط مکتب کپنهاگ (به‌ویژه ویور) ارائه شد، به‌تدریج با معضلاتی روبرو گردید. به‌منظور رفع این معضلات، نسل جدیدی مطالعات پسا‌کپنهاگی شکل گرفت که درصدد ارتقای این نظریه برآمدند. مقاله حاضر با تکیه‌بر مطالعات اسنادی، درصدد توضیح و تبیین دیدگاه‌های یکی از این صاحب‌نظران این عرصه بالزاک می‌باشد. بالزاک با بهره‌گیری از آموزه‌های فوکو و بوردیو، به‌دنبال فهم جدیدی از امنیتی‌سازی است. از دید وی، امنیتی‌سازی فرایندی است که منتج از بازی‌های قدرت بوده و در تعامل میدان‌ اجتماعی و عادت‌واره شکل می‌گیرد. این فرایند، هم می‌تواند گفتاری باشد و هم غیرگفتاری، هم عامدانه باشد و هم غیرعامدانه، قدرت انجام‌گری و انشا دارد ولی نه به‌مثابه یک عملِ خودارجاع. هم‌چنین، تحلیل بالزاک از امنیتی‌سازی برروی نقش سه مولفه کلیدیِ توجه به مخاطب توانمند‌ساز، رابطه متقابل میان کارگزار امنیتی و بافت و درنهایت، نقش دیسپوزیتیف و نیروی ساختاربخش آن بر اعمال امنیتی تاکید دارد.

Sociological approach to securitization

Security theory is one of the contemporary theories in the field ofsecurity studies using the philosophy of language and sociology, seeks to explain how security issues arise and solve them. This theory, first proposed by the Copenhagen school (especially Weaver), gradually encountered problems. In order to solve these problems, a new generation was formed postCopenhagen studies which sought to promote this theory. The present article, based on documentary studies, seeks to explain the views of one of these experts in this field Balzac. Using the teachings of Foucault and Bourdieu, Balzac seeks a new understanding of security. In his view, security is a process that results from power games and is formed in the interaction of social and habitual fields. This process can be both verbal and nonverbal, both intentional and unintentional. It has the power to do and write, but not as a selfreferential act. Balzac’s analysis of security also emphasizes the role of the three key components of empowering audience attention, the relationship between the security agent and the context, and finally, the role of the dispositive and its structuring force in security practices.