نفوذشناسی در عصر نرم‌افزارگرایی با تاکید بر جمهوری اسلامی ایران

کاربرد و اعمال نفوذ در زندگی سیاسی و روابط بین‌الملل از سابقه دیرینه‌ای برخوردار است، اما طرح نظریه نرم‌افزارگرایی، گفتمانی تازه را شکل داده که در چهارچوب آن، مفهوم راهبردی نفوذ و شیوه‌های اعمال آن مورد بازخوانی، بازسازی و بازتولید واقع شده و درنتیجه چهره جدیدی از نفوذ را شکل داده که نسبت به گذشته به‌مراتب تاثیرگذارتر و موثرتر در تغییر رفتار و ساختار است. این چهره جدید نفوذ، معارضه امریکا با جمهوری اسلامی ایران را وارد پارادایم جدیدی کرده است. ازاین‌رو، هدف اصلی این پژوهش، شناخت ماهیت نفوذ در عصر نرم‌افزارگرایی با تاکید بر فاز جدید حملات نرم دشمن در سپهر سیاسی جمهوری اسلامی ایران است. برای دستیابی به این هدف، از روش توصیفیتحلیلی بهره گرفته شد و جمع‌آوری داده‌ها نیز براساس اسناد و مدارک علمی بوده است. براساس تحولات بنیادین قدرت در عصر رواج گفتمان نرم، نفوذ سنتی قابلیت توضیح معارضه دشمن برضد جمهوری اسلامی ایران را ندارد. در این عصر نفوذ از سخت به نرم، و از مضیق به موسع و از بسیط به مرکب و از ساده به پیچیده توسعه یافته است و دولت‌ها شاهد الگوهای جدیدی از نفوذ نظیر نفوذ تقرب پایه، اغواگرایانه، جاذبه‌محور و هویت‌سازند.