تعیین میزان تجمع زیستی آلومینیوم در بافت‌های کبد، آبشش و عضله ماهی کپور معمولی (cyprinus carpio)

آلومینیوم جزء عناصر فراوان پوسته زمین است و ممکن است غلظتش به دلیل وقایع طبیعی و فعالیت های صنعتی در اکوسیستم‌های آبی افزایش یابد. هدف از این مطالعه بررسی تجمع زیستی آلومینیوم در بافت های کبد، آبشش و عضله ماهی کپور معمولی (cyprinus carpio) است که در غلظت های 1، 2، 4 و 6 میلی گرم بر لیتر آلومینیوم در محیط آزمایشگاهی انجام شد. میزان آلومینیوم در بافت های مورد نظر بعد از هضم شیمیایی توسط دستگاه اسپکتروفتومتری جذب اتمی سنجیده شد. مقایسه میزان تجمع آلومینیوم در بافت های آبشش، کبد و عضله در غلظت های مختلف آلومینیوم با گروه شاهد اختلاف معنی دار نشان داد (0.05>p). بیشترین میزان تجمع آلومینیوم در بافت آبشش، کبد و عضله به ترتیب 0.4 ± 51.3، 0.5 ± 20.86 و µg/g d.w 0.28 ± 11.5 در غلظت 6 میلی گرم (96 ساعت) و کمترین میزان 0.01 ± 1.2، 0.1 ± 2.9 و µg/g d.w0.03 ± 0.18 در گروه شاهد مشاهده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین میزان تجمع زیستی آلومینیوم در بافت های مختلف به ترتیب در آبشش، کبد و عضله می باشد. همچنین مشخص شد که با افزایش غلظت آلومینیوم در محیط میزان شاخص تجمع زیستی کاهش می یابد که دلیل این کاهش ممکن است فعالیت فیزیولوژیک بافت ها باشد. همبستگی پیرسون ارتباط معنی دار بین زمان و تجمع آلومینیوم در بافت های عضله و کبد نشان داد (0.01>p). آبشش بهترین اندام هدف برای فلز آلومینیوم است که می توان از آن به عنوان شاخص آلودگی محیط استفاده نمود.