مقایسه چاپ‌پذیری انواع مختلف پلی‌اتیلن سبک به روش پلاسما و کرونا

چسبندگی به عنوان وجود کشش و جاذبه بین مرکب و زیرآیند تعریف می‌شود. برای داشتن خصوصیات ترشوندگی مناسب و در نتیجه حصول چسبندگی قابل قبول بین سطح پلیمر و مرکب اعمال شده بر روی آن، انرژی سطحی فیلم پلیمری، یکی از مشخصه‌های بحرانی محسوب می‌شود و انرژی سطحی فیلم معمولا باید بالاتر از کشش سطحی مرکب باشد. برخلاف ویژگی‌های فنی مناسب پلی‌اتیلن سبک به عنوان یکی از پرمصرف‌ترین پلیمرهای مورد استفاده در صنایع بسته‌بندی، پایین بودن انرژی سطحی این پلیمر سبب گردیده تا عملیات چاپ بر روی سطح فیلم‌های بسته‌بندی برپایه این پلیمرها با مشکلاتی روبرو گردد. بنابراین روش‌های متعددی برای آماده‌سازی این پلیمر به کار گرفته شده است. در این تحقیق قابلیت آماده‌سازی دو روش پلاسما و کرونا مورد مقایسه قرار می‌گیرد. از آزمون‌های اندازه‌گیری زاویه تماس، طیف‌سنجی atr ftir، sem، afm و آزمون چسبندگی نواری برای بررسی کیفیت آماده‌سازی استفاده شد. نتایج به دست آمده حکایت از کارایی بهتر روش پلاسما در مقایسه با روش کرونا هم از نظر میزان چسبندگی اولیه و هم دوام این چسبندگی دارد.