اثربخشی برنامه ایمن‌سازی روانی بر کفایت اجتماعی و صفات شخصیت افراد با فلج مغزی

هدف اغلب کودکان و بزرگسالان با فلج مغزی، کفایت اجتماعی و ویژگی های شخصیتی مطلوبی ندارند. کفایت اجتماعی و ویژگی های شخصیتی نامناسب این افراد به مشکلات روان شناختی در همه ابعاد زندگی آن ها منجر می شود و تاثیر نامطلوبی بر تعامل هایشان می گذارد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش برنامه ایمن سازی روانی بر کفایت اجتماعی و صفات شخصیت افراد با فلج مغزی در شهر تهران انجام شده است.روش بررسی پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را نوجوانان 12 تا 16 ساله با فلج مغزی تشکیل دادند که در سال تحصیلی 95-1394 مشغول به تحصیل بودند. برای انتخاب آزمودنی ها از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد که در این پژوهش 34 نوجوان با فلج مغزی شرکت داشتند. آن ها از لحاظ اقتصادی و اجتماعی در سطح متوسطی بودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه 17 نفری تقسیم و در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایشی، آموزش برنامه ایمن سازی روانی را در 10 جلسه (هفته ای دو جلسه، هر جلسه 90 دقیقه) دریافت کردند؛ در حالی که به گروه کنترل این آموزش ارائه نشد. ابزار های استفاده شده در این پژوهش، پرسش نامه کفایت اجتماعی فلنر، لیس و فیلیپس و پرسش نامه صفات شخصیت کاستا و مک کری بود. اطلاعات جمع آوری شده از طریق میانگین، انحراف استاندارد و آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری با استفاده از نسخه 21 نرم افزار بسته آماری در علوم اجتماعی تجزیه وتحلیل شد.یافته ها در ابتدا مفروضه های عادی بودن و همگنی واریانس کوواریانس متغیرها ارزیابی شد. آزمون کلموگروف اسمیرنوف حاکی از آن بود که همه متغیرها عادی هستند (05/0p). همچنین، میانگین نمرات صفات شخصیت گروه آزمایش در خرده مقیاس های روان آزرده گرایی، برون گرایی، موافق بودن و با وجدان بودن معنادار بود (05/0>p). به بیان دیگر، آموزش برنامه ایمن سازی روانی بر این خرده مقیاس ها تاثیر معناداری داشت، ولی بر خرده مقیاس گشودگی به تجربه تاثیر معناداری نداشت یا اثر آن بر این خرده مقیاس معنادار نبود (05/0