مقایسه کیفیت زندگی بزرگ‌سالان دچار لکنت با افراد بدون‌لکنت با تاکید بر شدت لکنت

هدف نتایج مطالعات و تجارب افراد مبتلا به لکنت نشان داده است که لکنت می تواند مشکلات روانی اجتماعی را به وجود آورد که به طورمنفی بر کیفیت زندگی تاثیر می گذارد. آزمون oasesa یک آزمون جامع روان شناختی مبتنی بر چهار شاخصه عمده است و در شاخصه چهارم این آزمون روی دلالت بر کیفیت زندگی افراد تاکید شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه کیفیت زندگی در افراد دچار لکنت با افراد بدون لکنت و بررسی همبستگی شدت لکنت با هریک از مولفه های آزمون oasesa در افراد مبتلا به لکنت بود.روش بررسی مطالعه مقطعی توصیفی تحلیلی حاضر روی 56 فرد بزرگ سال دچار لکنت و 56 فرد بزرگ سال فاقد لکنت انجام شد که براساس سن، جنس، میزان تحصیلات و شغل با گروه هدف همتاسازی شده بودند. در این مطالعه نمونه گیری به صورت نمونه گیری طبقه ای تصادفی انجام گرفت. برای جمع آوری داده ها آزمون تعیین شدت لکنت ssi3 در موقعیت گفتاری خواندن شفاهی متن دویست کلمه ای (448هجایی) و برای بررسی کیفیت زندگی از آزمون ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت بزرگ سال به کاررفت. افزون براین از آزمون تی مستقل برای مقایسه میانگین های کیفیت زندگی و سن و از آزمون کای اسکوئر به منظور مقایسه میانگین های جنسیت و سطح تحصیلات و شغل دو گروه دچار لکنت و بدون لکنت و از آزمون های لون و ضریب همبستگی اسپیرمن برای بررسی ارتباط کیفیت زندگی با شدت لکنت استفاده شد. داده ها به کمک نسخه شانزدهم نرم افزار spss تجزیه وتحلیل شد.یافته ها نتایج نشان داد که میانگین نمرات کیفیت زندگی افراد دچار لکنت در مقایسه با افراد بدون لکنت بیشتر و این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (001/0> p). همچنین همبستگی معنی داری بین شدت لکنت با کیفیت زندگی یافت شد (001/0> p). علاوه براین از لحاظ سن (68/0 نتیجه گیری براساس شاخصه های آزمون ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت افراد دچار لکنت سطح کیفیت زندگی پایین تری داشتند. بررسی توزیع امتیازهای کیفیت زندگی بیماران دچار لکنت در شدت های مختلف آن نشان داد کیفیت زندگی افراد مبتلا به لکنت در مراحل خفیف و متوسط بهتر از مراحل شدید و خیلی شدید بود. به علاوه نتایج تحقیق نشان داد متغیرهای سن، جنس، میزان تحصیلات و شغل عوامل موثری بر کیفیت زندگی بود. بنابراین در فرایند ارزیابی و درمان لکنت بزرگ سال شایسته است ضمن توجه به جنبه های روانی گفتار، در زمینه های روان شناختی تغییرات مثبت ایجاد شود و برای برقراری تعاملات ارتباطی روزمره بهتر و ارتقای کیفیت زندگی افراد نگرش آنان نیز مدنظر قرار گیرد.