تاثیر درمان زودرس با داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر کاهش تاخیر تکاملی کودکان مبتلا‌به سندرم Drowet و GEFS+

هدف: هدف اصلی این مطالعه بررسی تاثیر داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر روی کودکان مبتلا‌به سندرم drowet و gefs+ می‌باشد.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده و در بین کودکان دارای سندرم drowet و gefs+ مراجعه‌کننده‌به مرکز طبی کودکان در سال ۱۳۹۱ انجام گرفته است. ۸۶ کودک با تشخیص تب و تشنج وارد مطالعه شدند که ۶ نفر از آن‌ها با توجه‌به تکرار تشنجات و همچنین وجود فوکالیته در هنگام تشنج مبتلا‌به سندرم drowet و gefs+ تشخیص داده شدند و در طول یک سال با داروی لیسکانتین یا پریمیدون با دوز ۲۰تا۴۰میلی‌گرم بر کیلوگرم تحت درمان قرار گرفتند. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری ttest و chi square استفاده شد.یافته‌ها: در طول یک سال بررسی نمونه‌ها ۵ نفر از کودکان به‌دلیل کاهش میزان تشنجات و شروع به‌موقع و دوز مناسب دارو تاخیر یا پسرفت تکاملی از خود بروز ندادند و تنها یک بیمار به‌دلیل تکرار تشنجات و عدم پاسخ مناسب‌به درمان دچار تاخیر تکاملی گردید.نتیجه‌گیری: شروع زودرس درمان داروئی با لیسکانتین یا پریمیدون در کودکان مبتلا‌به تب وتشنج تکرارشونده در پیشگیری از اختلالات تکاملی تاثیر بالائی دارد.