مقایسۀ دو رویکرد تانسیون‌ اکتیو زودهنگام و بی‌حرکتی در توان‌بخشی، پس از ترمیم جراحی نواحی ۵‌و‌۶ تاندون‌های اکستانسوری دست

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسۀ دو روش «بی‌حرکتی» و «تانسیون‌ اکتیو زودهنگام» در توان‌بخشی پس از ترمیم جراحی آسیب تاندون‌های اکستنسوری در نواحی ۵‌ و‌ ۶ دست بود.روش بررسی: از ۲۱ بیمار واردشده به این مطالعۀ نیمه‌تجربی و از نوع کارآزماییِ بالینیِ تصادفی، ۱۸ بیمار با میانگین سنی ۴۳/۳۲ درمان را کامل کردند. درمجموع، ۴۱ تاندون اکستنسور بریده‌شده در ۲۷ انگشت این افراد مطالعه شد. ترمیم همۀ تاندون‌ها در ناحیۀ ۶ و ۵ با استفاده از تکنیک جراحی رانینگ انتهابه‌انتهای اپی‌تنون و با پرولن ۰/۳ را یک جراح انجام داد. برای توانبخشی، افراد به‌صورت تصادفی در یکی از دو گروه درمان مرسوم، با «روش بی‌حرکتی» و «تانسیون اکتیو زودهنگام» قرار گرفتند. در هفتۀ ششم بعد از عمل جراحی، میزان اِدم پس از جراحی دست، فلکسیون در مفصل متاکارپوفالانژیال، فلکسیون و اکستانسیون ترکیبی مچ و انگشتان، حرکت اکتیو کلی انگشتان و طویل‌شدگی اکستنسوری اندازه‌گیری شد. در هفتۀ دوازدهم، علاوه‌بر تمام شاخص‌های بیان‌شده، قدرت گریپ نیز اندازه‌گیری شد.یافته‌ها: درمقایسه‌با روش مرسوم بی‌حرکتی، درمان به‌روش تانسیون اکتیو زودهنگام باعث بهبود معنی‌دار شاخص‌های اِدم پس از جراحی دست، فلکسیون در مفصل متاکارپوفالانژیال انگشتان، فلکسیون ترکیبی مچ و انگشت، حرکت اکتیو کلی انگشتان و قدرت گریپ دست شد (۰/۰۵>p). در شاخص‌های اکستانسیون ترکیبی مچ و انگشتان و طویل‌شدگی اکستنسوری بین دو گروه، تفاوت معنی‌داری یافت نشد (۰/۰۵>p).