تاثیر شاک‌ویو‌درمانی بر شاخص‌های بالینی و نوروفیزیولوژیک اسپاستیسیتی در بیماران دارای آسیب نورون محرکه فوقانی (مرور سیستماتیک و متاآنالیز)

هدف: اسپاستیسیتی یکی از نشانه‌های آسیب نورون محرکه فوقانی است که به طور معمول پس از یک دوره شلی عضلانی به صورت افزایش مقاومت وابسته به سرعت در حین حرکت پاسیو به همراه تشدید رفلکس‌های تاندونی ظاهر می‌‌شود. اسپاستیسیتی یکی از علل ایجاد محدودیت حرکتی و ناتوانی در بیماران نورولوژیک است. درمان‌های متعددی برای کاهش اسپاسیتی وجود دارد. اخیراً برخی مطالعات ادعا می‌کنند که شاک‌ویو می‌تواند به عنوان روشی جدید، ایمن و غیرتهاجمی برای کاهش اسپاستیسیتی در ضایعات نورون محرکه فوقانی استفاده شود. هدف ما از انجام این متا‌آنالیز، ارزیابی اثربخشی شاک‌ویودرمانی بر کاهش اسپاستیسیتی در ضایعات نورون محرکه فوقانی بود.روش بررسی: جست‌وجوی الکترونیکی در پایگاه‌های اطلاعاتی ساینس دایرکت، مدلاین، وب آو ساینس و اسکوپوس و موتور جست‌وجوی گوگل اسکالر از ژانویه 2005 تا ژانویه 2020 انجام شد. مطالعاتی انتخاب شد که اسپاستیسیتی را با مقیاس اصلاح‌شده آشورت و یا شاخص‌های نوروفیزیولوژیک در بیماران سکته مغزی، فلج مغزی و مولتیپل اسکلروز بررسی کردند. از کلمات کلیدی هیپرتونیسیتی عضلانی یا اسپاستیسیتی، فلج مغزی، سکته مغزی، مولتیپل اسکلروز و شاک‌ویودرمانی برای جست‌وجو استفاده شد. دو محقق مستقل، عمل جست‌وجو و بررسی مطالعات از نظر معیار‌های ورود و همچنین ارزیابی کیفیت متدولوژیک مطالعات را انجام دادند. کیفیت متدولوژیک مطالعات با استفاده از ابزار داون و بلک ارزیابی شد. تفاوت میانگین ها به عنوان اندازه اثر در نمرات مقیاس آشورث و نسبت h/m قبل و بعد از مداخله در نظر گرفته شد. بررسی وجود یا عدم وجود همگنی بین مطالعات به کمک شاخص i2 با 95 ci درصد با استفاده از مدل اثرات تصادفی انجام شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار stata نسخه 11 انجام شد.یافته‌ها: با استفاده از کلمات کلیدی در‌مجموع 98مقاله یافت شد. از میان آن‌ها متن کامل 24 مقاله بررسی شد و 14 مقاله وارد فرایند متا‌آنالیز شدند. تمامی 14 مداخله درمانی‌، اثرات شاک‌ویو بر نمرات مقیاس اصلاح‌شده آشورت را مورد بررسی قرار دادند. چهار مطالعه با 120 بیمار اثرات شاک‌ویودرمانی را بر نسبت رفلکس h به پاسخ m بررسی کردند. نتایج نشان‌دهنده کاهش معنی‌دار مقیاس اصلاح‌یافته آشورت بلافاصله [i2‌= 100%, p<0/001, smd=1/38 with 95%ci: (0/80, 1/87)] و سه ماه پس از درمان [i2 = 100%, p<0/001, smd=1.13 with 95%ci: (0.50, 1/76)] بود. قبل و بعد از مداخله هیچ تغییر معنی داری در نسبت h/m مشاهده نشد [i2 = 97/5%, p<0/001, smd=1/09 with 95%ci: (0/54, 2/73)].نتیجه‌گیری: شاک‌ویو درمانی اثرات مفیدی بر نمره مقیاس اصلاح‌شده آشورت دارد. فقدان اثرات شاک‌ویودرمانی بر بهبود شاخص‌های نوروفیزیولوژیکی اسپاستیسیتی می‌تواند تاییدی بر این نظریه باشد که شاک‌ویو روی اجزای غیر‌نورال اسپاستیسیتی اثر‌گذار است. تفاوت‌های مشاهده‌شده در مطالعات از نظر تعداد جلسات درمانی، فواصل جلسات درمان، چگالی انرژی و تعداد شاک‌های اعمال‌شده و مدت‌زمان پیگیری نیاز به بررسی دقیق‌تر دارد. در آینده مطالعات بالینی تصادفی بیشتری برای تجزیه و تحلیل تاثیر عوامل موثر بر شاک‌ویودرمانی برای بیماران اسپاستیک مورد نیاز است.

Effects of Extracorporeal Shockwave Therapy on Clinical and Neurophysiological Indices of Spasticity Inpatients With Upper Motor Neuron Lesions: A Systematic Review and Meta-analysis

Objective: Spasticity is one of the components of an Upper Motor Neuron (UMN) lesion that occurs usually after a period of flaccidity in the form of velocitydependent resistance to passive stretch. Spasticity is a significant cause of limited mobility and disability in neurological diseases. There are several clinical approaches to control spasticity. Recently, Shock Wave Therapy (SWT) has been reported to be a new, safe, and effective method for reducing spasticity for people with upper motor neuron lesions. We conducted a metaanalysis of relevant clinical trials to assess the effect of applying SWT on spasticity in UMN lesions. Materials Methods: An electronic search was performed in PubMed, ISI Web of Science, Scopus, Science Direct, MEDLINE, and Google scholar from January 2005 to January 2020. Studies were included if they measured spasticity with the Modified Ashworth Scale (MAS) or/and neurophysiological indices in patients with stroke, multiple sclerosis, and cerebral palsy. The keywords of muscle hypertonia or spasticity, extracorporeal shock wave therapy, stroke, multiple sclerosis, and cerebral palsy were used. Two independent researchers searched articles, screened eligible studies against the inclusion criteria, and assessed the methodological quality of included studies. The methodological quality of studies was evaluated using the Downs and Black tool. The difference between the means was considered as the effect size in the MAS and Hoffman reflex/motor response (H/M) ratio before and after the intervention with 95% CI in randomeffects models. Analyzes were performed using STATA software version 11.Results: The initial search led to the retrieval of 98 studies based on the inclusion and exclusion criteria, of which 24 fulltext articles were reviewed and 14 articles were included in the metaanalysis process. All 14 articles had examined the effects of shockwave on the MAS. Four studies with 120 patients had examined the effects of shockwave therapy on the H/M ratio. Significant reduction in MAS grade was observed immediately [I2 = 100%, P<0.001, SMD=1.38 with 95%CI: (0.80, 1.87)] and three months after SWT [I2 = 100%, P<0.001, SMD=1.13 with 95%CI: (0.50, 1.76)] in comparison with the baseline values. ESWT had no significant effects on the H/M ratio [I2 = 97.5%, P<0.001, SMD=1.09 with 95%CI: (0.54, 2.73)].Conclusion: SWT can improve spasticity based on the MAS. The lack of SWT effects on the neurophysiological parameter of spasticity supports this opinion that SWT acts on the nonneural component of spasticity. Differences observed in studies in terms of treatment sessions, intervals of treatment sessions, energy density, number of shocks, and followup duration need to be examined more closely. More randomized clinical trials are needed in the future to analyze the impact of these factors on the efficacy of SWT for spastic patients.