بررسی تاثیر استفاده از حرکت‌درمانی اصلاح‌شده با ایجاد محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی در یک بیمار با آسیب مزمن مغزی اکتسابی شدید

اهداف: هدف از انجام این مطالعه موردی بررسی تاثیر مداخلات حرکت‌درمانی اصلاح‌شده با اعمال محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی یک بیمار با آسیب اکتسابی مغزی شدید پس از گذشت چهار سال از آسیب بود.روش بررسی: روی خانم (ف.ز) 33‌ساله که چهار سال گذشته دچار آسیب مغزی اکتسابی شدید شده بود، مطالعه انجام گرفت. بیمار راست‌دست با تشخیص هایپوکسی به علت خودکشی با طناب دار بدون محدودیت حرکتی، سابقه دررفتگی و شکستگی و بدون شکایت از درد در اندام فوقانی سمت درگیرتر (سمت چپ) در بیمارستان توانبخشی رفیده بستری شد. این مطالعه موردی در سال 1397 انجام و رضایت‌نامه شرکت در مطالعه از شرکت‌کننده دریافت شد. اکستنشن حداقل 20 درجه در مچ دست، نمره آشورث کمتر از سه، نمره mmse بالاتر از 24 و توانایی حفظ تعادل به مدت دو دقیقه به عنوان معیار های ورود به مطالعه در نظر گرفته شد. مداخله به مدت دو هفته، پنج روز در هفته و هر روز سه ساعت انجام تمرین و حداقل اعمال شش ساعت محدودیت در اندام فوقانی با آسیب کمتر توسط اسلینگ و دستکش انجام گردید. مداخله در بیمارستان توان‌بخشی رفیده شکل گرفت. در هر جلسه درمانی، ابتدا آماده‌سازی اندام فوقانی با استفاده از تکنیک‌های کاهش تون شامل وزن‌اندازی روی اندام فوقانی، چرخش تنه، پروترکشن اسکاپولا و الگوی مهار رفلکس انجام شد و پس از آن،‌ تکالیف حرکتی منتخبی انجام گرفت. تکالیف حرکتی شامل تمیز کردن سطح میز با حوله، ورق زدن صفحات کتاب، برداشتن و بردن لیوان به سمت دهان، برداشتن و حرکت دادن یک بطری، تمرینات گرفتن و رها کردن اشیای مختلف، دست‌یابی به جلو با اشیاء مختلف برای حرکت آن‌ها از یک مکان به مکان دیگر، شمردن با انگشتان، برداشتن و برگرداندن کارت و انجام تمرینات حرکات ظریف و دستکاری درون دستی با استفاده از سکه و حبوبات در فرایند مداخله به کار رفت. طی مداخله از تکنیک‌های رفتاری شکل‌دهی استفاده شد. ارزیابی و ثبت داده‌ها طی چهار مرتبه شامل هفته دوم، چهارم و ششم پس از مداخله با استفاده از پرسش‌نامه آزمون فوگل و مایر، پرسش‌نامه اندازه‌گیری استقلال عملکردی، پرسش‌نامه فعالیت حرکتی و آزمون باکس اند بلاک جهت بررسی دقت، سرعت و کیفیت عملکرد اندام فوقانی بیمار ارزیابی شد.یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که بهبودی وضعیت عملکرد حرکتی در اندام فوقانی در یک بیمار مبتلا به آسیب مزمن مغزی اکتسابی شدید می‌تواند با استفاده از حرکت‌درمانی اصلاح‌شده با ایجاد محدودیت به عنوان یک مداخله موثر حاصل شود. در این مطالعه بهبودی در چهار حوزه عملکردی شامل عملکرد حرکتی، تعادل، حس و عملکرد مفاصل مشاهده شد و نمره آزمون فوگل و مایل از 24 قبل از مداخله به 56 در هفته دوم پس از مداخله افزایش یافت. این مقدار بهبودی در هفته ششم پس از مداخله ثابت باقی ماند. میزان دقت و مهارت دست طبق نمره آزمون باکس اند بلاک از پنج به هفت در هفته دوم پس از مداخله افزایش یافت. این مقدار در هفته ششم پس از مداخله به 12 افزایش یافت.‌ میزان استقلال عملکردی فرد در فعالیت‌های روزمره زندگی طبق نمره پرسش‌نامه اندازه‌گیری استقلال عملکردی از 19 به‌ 31 در هفته دوم بعد از مداخله افزایش یافت، این میزان در هفته ششم پس از مداخله به 38 افزایش یافت. همچنین میزان استفاده و کیفیت حرکات بازوی آسیب‌دیده طبق خرده‌مقیاس‌های پرسش‌نامه فعالیت حرکتی، شامل نمره کمیت حرکت قبل از مداخله از صفر به 1/70 در هفته ششم پس از مداخله و نمره کیفیت حرکت قبل از مداخله از صفر به 1/66 در هفته ششم پس از مداخله افزایش یافت. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه موردی می‌توان گفت شواهدی وجود دارد که روش حرکت‌درمانی اصلاح‌شده با ایجاد محدودیت می‌تواند در بهبود عملکرد اندام فوقانی در بیماران با آسیب مغزی اکتسابی مزمن و شدید در کوتاه‌مدت موثر باشد.

The Effect of Modified Constraint-Induced Movement Therapy on Upper Extremity Function of a Patient With Severe Acquired Brain Injury

Objective: This study aimed to investigate the effect of modified ConstraintInduced Movement Therapy (CIMT) on upper extremity function of a patient with severe Acquired Brain Injury (ABI).Materials Methods: This study was conducted in 2017. The patient was a 33yearold righthanded woman with a severe ABI admitted to Rofeideh Rehabilitation Center suffering from severe hypoxia due to suicide by hanging. She had no motion limitation, no history of dislocation or fracture, and no complaints of pain in the upper extremity, at the more involved side (left). The informed consent letter was obtained from the participant. The inclusion criteria for the subject were: active wrist extension of at least 20 degrees, maintaining balance for two minutes, Ashworth scale score <3, and minimental state examination score >24. The intervention was performed for two weeks, five days a week, three hours a day at Rofeideh Center. For the less affected upper limb, sling and mitt were used as constraints for at least six hours a day. We first used traditional techniques to reduce muscle tone (weightbearing through upper extremity, trunk rotation, scapular protrusion, and reflexinhibition pattern). Then, some selected motor tasks with shaping techniques were used. These tasks included cleaning the table with a towel, flipping the pages of a book, picking up the glass and carrying it to the mouth, picking up and moving a bottle, practicing to pick up and drop different objects, reaching arm forward to move objects from one place to another, counting with fingers, picking up and rotating a card, and doing fine exercises and fine motor and inhand manipulation tasks by using coins and cereals. Assessments were performed at 4 stages of before, and then 2, 4, and 6 weeks after the intervention using FuglMeyer Assessment (FMA), Functional Independence Measure (FIM), Motor Activity Log (MAL), and Box and Block Test (BBT). Results:‌ Improvement in the upper extremity function of a patient with chronic and severe ABI can be achieved by using the modified CIMT. According to FMA scores, an improvement was observed in four areas of motor function, balance, sensation, and range of motion. Its score increased from 24 at baseline to 56, two weeks after the intervention, and remained constant up to six weeks later. Also, manual dexterity under BBT was improved. Its score reached from 5 to 7, two weeks after, and 12, six weeks after the intervention. Moreover, the patient rsquo;s FIM score improved from 19 to 36, two weeks after, and 38, six weeks after the intervention. Furthermore, regarding MAL results, the amount of movement score increased from 0 to 1.70, and the quality of movement score increased from 0 to 1.66, six weeks after the intervention. Conclusion: Modified CIMT can be an effective method for improving the upper extremity function of patients with chronic and severe ABI in a short period.