اثربخشی مواجهه‌درمانی روایتی بر بهبود علائم پس‌آسیبی و واکنش‌پذیری بین‌فردی در بیماران مبتلا به سرطان

اهداف: سرطان مشکلی جهانی و در ایران نیز سومین علت مرگ‌ومیر است. پیشرفت‌های اخیر در درمان این بیماری باعث افزایش طول عمر این بیماران شده و اهمیت توجه به سازگاری روان‌شناختی با بیماری را افزایش داده است. از آنجا که این بیماری، تهدیدی برای زندگی فرد است، ابتلا به آن می‌تواند باعث ایجاد علائم پس‌آسیبی شود و واکنش‌پذیری روان‌شناختی فرد را تشدید کند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی مواجهه‌درمانی روایتی بر کاهش علائم پس‌آسیبی و واکنش‌پذیری بین‌فردی در بیماران مبتلا به سرطان انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری مطالعه حاضر را تمام بیماران زن سرطانی با اختلال استرس پس از سانحه، تشکیل دادند که در فاصله زمانی اول تیر تا اواسط شهریور سال 1395 در بخش خون و انکولوژی بیمارستان مطهری فولادشهر اصفهان بستری شده و درمان‌های تکمیلی و نگهدارنده شیمی‌درمانی و رادیولوژی را آغاز کرده‌ بودند. برای انتخاب آزمودنی‌ها، لیست تمامی بیماران با تشخیص سرطان در اختیار قرار گرفت و بعد از مراجعه به آن‌ها در محل بخش و تبیین اهداف پژوهش، مقیاس اختلال استرس پس از سانحه می‌سی‌سی‌پی و واکنش‌پذیری بین‌فردی روی کل 63 بیمار بستری در بخش اجرا و بعد از جمع‌آوری داده‌ها، 30 نفر از بین این افراد که نمره برش بیشتر از 65 در مقیاس اختلال استرس پس از سانحه می‌سی‌سی‌پی دریافت کرده بودند و تشخیص بدخیم داشتند، انتخاب شدند. در مرحله بعد مصاحبه بالینی ساختاریافته برای تشخیص علائم اختلال استرس پس از سانحه بر اساس معیارهای dsm5 روی آن‌ها اجرا شد و بعد از تایید تشخیص، اعضای نمونه به دو گروه آزمایش و کنترل (هرکدام 15 نفر) تقسیم شدند. سپس، مواجهه درمانی روایتی به مدت شش جلسه 90‌دقیقه‌ای به صورت هفته‌ای یک‌بار در طول 2 ماه روی گروه آزمایش اجرا شد، ولی گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند‌متغیری (مانکوا) و با نسخه 18 نرم‌افزار spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان ‌داد بعد از کنترل اثرات پیش‌آزمون، تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پس‌آزمون دو گروه در نمره کلی مقیاس اختلال استرس پس از سانحه و مولفه‌های خاطرات رخنه‌کننده، ارتباط بین‌فردی، ناتوانی در کنترل عاطفه و فقدان و افسردگی و دو مولفه واکنش‌پذیری بین‌فردی یعنی همدلی و آشفتگی شخصی وجود دارد (0/05>p) که نشان می‌دهد مواجهه درمانی روایتی بر کاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه و بهبود همدلی و آشفتگی شخصی بیماران سرطانی تاثیر داشته است. اما طبق نتایج به‌دست‌آمده در خرده‌مقیاس‌های خیال‌پردازی، داشتن دید وسیع و نمره کلی واکنش‌پذیری به استرس، تفاوت معنی‌داری بین دو گروه یافت نشد.نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد مواجهه درمانی روایتی از آنجا که مداخله مبتنی بر بیان و بازگویی جزئیات رویداد آسیب‌زا در محیط امن درمانی است، می‌تواند برنامه درمانی مناسبی برای کاهش علائم پس‌آسیبی در بیماران مبتلا به سرطان باشد. اما این روش درمان تاثیر اندکی بر واکنش‌پذیری بین‌فردی دارد. بر اساس این نتایج می‌توان استفاده از این روش را به عنوان یک روش موثر در بهبود علائم روان‌شناختی مرتبط با بیماری سرطان در کنار درمان‌های پزشکی پیشنهاد داد.

The Effectiveness of Narrative Exposure Therapy on Improving Posttraumatic Symptoms and Interpersonal Reactivity in Patients With Cancer

Objective: As a universal problem, cancer is the third cause of deaths in Iran. Recent advances in the treatment of this disease have been led to the prolonged life of these patients and increased the importance of paying attention to their psychological adaptation to the disease. Since the disease is a threat to individual life, perceiving the diagnosis of this disease can cause posttraumatic symptoms and intensify the psychological reactivity of the individual. This study conducted in order to investigate the effectiveness of Narrative Exposure Therapy (NET) on reducing the posttraumatic symptoms and interpersonal reactivity in patients with cancer.Materials Methods: This research is a pilot experimental study with pretestposttest design with a control group. The statistical population of this study included all female cancer patients with PostTraumatic Stress Disorder (PTSD), admitted to the Blood and Oncology Department of Motahari Hospital of Foulad Shahr of Isfahan from July to September of 2016, and had completed complementary and maintenance chemotherapy and radiology treatments. To select the subjects, the list of all patients with cancer diagnosis was obtained and after referring them to the site of the section and explaining the goals of this research, the scale of PTSD and the interpersonal reactivity were conducted to the all 63 hospitalizations and after collecting data, 30 of these people who had a score higher than 65 in the scale of Mississippi PTSD, and had malignant diagnosis were selected. In the next stage, structured clinical interviews, on the basis of DSM5 criteria for the diagnosis of PTSD symptoms, and after confirmation of diagnosis, subjects were assigned to experimental group (n=15) and control group (n=15). The experimental group received 6 sessions of 90 minutes of NET, but the control group received no treatment. Collected data were analyzed by MANCOVA and ANCOVA tests using SPSS 18 software. Results: According to the results, after controlling for the pretest effects, there was a significant difference between the mean scores of the two groups in the total score of the PTSD scale and the components of malicious memories, interpersonal communication, emotion control, depression, and two interactive reactivity components, namely, empathy and personal discomfort exist (P<0.05) indicating that NET has been effective in reducing symptoms of traumatic stress disorder and empathy and improving personal empathy and discomfort in cancer patients. But according to the results in the fantasy subscales, having a broad vision and overall stress response score did not find a significant difference between the two groups.Conclusion: The results of this study revealed that NET can be an appropriate therapeutic program for reducing posttraumatic symptoms in patients with cancer because this intervention is based on the expression and retrieval of the traumatic event's details in a safe environment of therapy, but this intervention has less effect on interpersonal reactivity. Based on these results, it can be recommended using this intervention as an effective method for improvement of psychological problems related to diagnosing cancer along with biological treatments in patients with cancer.