مقایسه قدرت ایزومتریک برخی عضلات کمربند شانه‌ای در زنان با و بدون دیسکینزیس کتف

هدف تغییر حرکت و وضعیت قرارگیری کتف، دیسکینزیس کتف نامیده می شود. دیسکینزیس کتف یکی از مشکلات شایع بالینی است. قدرت عضلات کمربند شانه ای در حرکت و ثبات شانه مهم است و ضعف آن ها می تواند در دیسکینزیس کتف نقش داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه حداکثر نیروی ایزومتریک حرکات کمربند شانه ای در دو گروه افراد با و بدون دیسکینزیس کتف بود.روش بررسی در مطالعه ای موردی شاهدی با روش نمونه گیری غیراحتمالی ساده، 30 فرد با دیسکینزیس کتف (میانگین سنی 2/62 ±22/95 سال) و 30 آزمودنی بدون دیسکینزیس (میانگین سنی 2/50±22/43 سال) با هم مقایسه شدند. افراد ایستاده بودند و دست هایشان در کنار بدن قرار داشت. آزمونگر به فاصله یک ونیم متر پشت افراد قرار می گرفت. از آزمون دیسکینزیس کتف به منظور مشاهده تغییرات ریتم اسکپولوهومرال در صفحات ساجیتال و فرونتال بازو استفاده شد. حرکات فلکشن و ابداکشن شانه پنج بار تکرار می شد. آزمونگر با مشاهده، حرکت کتف را به انواع طبیعی و دارای دیسکینزیس درجه بندی می کرد. اندازه گیری حداکثر نیروی ایزومتریک حرکات چرخش به داخل و خارج، اسکپشن با چرخش به خارج، ابداکشن و چرخش بالایی کتف، اداکشن و چرخش پایینی کتف، اداکشن کتف، اداکشن و پایین آمدن کتف، با دینامومتر دستی انجام شد. برای اندازه گیری حداکثر نیروی ایزومتریک چرخشی شانه، افراد در وضعیت دمر قرار می گرفتند. بازو در 90 درجه ابداکشن در صفحه فرونتال با فلکشن 90 درجه بازو قرار می گرفت و مقاومت در انتهای ساعد در برابر چرخش به داخل و خارج اعمال می شد. حداکثر نیروی ایزومتریک در صفحه کتف (اسکپشن) برای اندازه گیری قدرت سوپرااسپیناتوس در وضعیت نشسته اندازه گرفته می شد. بدین ترتیب که شانه در 70 درجه ابداکشن در صفحه کتف با چرخش خارجی قرار می گرفت. حداکثر نیروی ایزومتریک حرکت ابداکشن و چرخش بالایی کتف در وضعیت طاقباز انجام می شد. بدین ترتیب که بازو در 90 درجه فلکشن با اکستنشن آرنج قرار می گرفت، در حالی که دست به جلو حرکت می کرد، مقاومت اعمال می شد. حداکثر نیروی ایزومتریک رومبوئید و تراپزیوس میانی با اعمال مقاومت در برابر اداکشن و چرخش به پایین کتف و اداکشن کتف به ترتیب اندازه گرفته شد. همچنین حداکثر نیروی ایزومتریک تراپزیوس تحتانی در وضعیت دمر در حالی که بازو در 135 درجه ابداکشن با آرنج صاف قرار داشت، اندازه گرفته شد. از آزمون تی مستقل برای مقایسه حداکثر نیروی ایزومتریک ارادی حرکات کمربند شانه ای در دو گروه با و بدون دیسکینزیس کتف استفاده شد. یافته ها افراد با اختلال حرکتی کتف با میانگین سنی 2/62 ±22/95 سال، وزن 12/82±65/67 کیلوگرم و قد 8/66 ±173/43 سانتی متر و افراد بدون دیسکینزیس با میانگین سنی 2/50 ±22/43 سال، وزن 13/38 ±64/39 کیلوگرم و قد 11/39 ±171/35 سانتی متر بودند که تحلیل آماری نشان داد دو گروه از نظر سن، وزن و قد اختلاف معنی داری ندارند. نتایج تحقیق نشان داد اختلاف میانگین در حداکثر نیروی ایزومتریک حرکات اسکپشن (همراه با چرخش به خارج) و ابداکشن و چرخش بالایی کتف، اداکشن با پایین آمدن کتف، اداکشن و چرخش به پایین کتف و اداکشن کتف افراد با و بدون دیسکینزیس معنی دار است (p<0/05). به عبارت دیگر در مقایسه با گروه کنترل در افراد با دیسکینزیس کتف، عضلات سوپرااسپیناتوس، سراتوس انتریور ، تراپزیوس میانی، تحتانی و رومبوئیدها ضعیف تر بودند .نتیجه گیری دیسکینزیس کتف یا تغییر کینماتیک آن (چرخش به پایین، تیلت قدامی و چرخش به داخل کتف) می تواند با کاهش فضای ساب اکرومیال منتهی به سندروم گیرافتادگی شانه شود. سوپراسپیناتوس مهم ترین عضله از عضلات روتیتور کاف شانه است که مستعد اختلال است. تغییر کینماتیک کتف که فضای ساب اکرومیال را کم می کند با ایجاد فرایند التهابی یا تحت کشش بودن این عضله می تواند توجیه کننده ضعف عضله سوپرااسپیناتوس در افراد مبتلا به دیسکینزیس کتف باشد. همچنین مشخص شده است ثبات دهنده های کتف، شامل عضله سراتوس انتریور، رومبوئید، تراپزیوس میانی و تحتانی بیشتر از بقیه دچار ضعف و مهار می شوند. بنابراین ضعف این عضلات می تواند با دیسکینزیس کتف مرتبط باشد. از همین رو تمرین درمانی عضلات کتف در توانبخشی بیماران مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه و دیسکینزیس کتف مهم است، زیرا عضلات در وضعیت قرارگیری کتف و همچنین در حین حرکت نقش دارند. با توجه به ارتباط کاهش قدرت حرکات کمربند شانه ای با دیسکینزیس، تقویت عضلات کمربند شانه ای به ویژه عضلات سوپرااسپیناتوس و سراتوس انتریور و رومبوئیدها و تراپزیوس میانی و تحتانی ضروری به نظر می رسد.

Comparing Isometric Strengths of Shoulder Girdle Muscles in Females With and Without Scapular Dyskinesis

Objective Alteration of scapular position and motion is called scapular dyskinesis. Scapular dyskinesis is a common clinical problem. Strength of shoulder girdle muscles is important in shoulder motions and stability, so their weakness may lead to scapular dyskinesis. The aim of this study was to compare the maximum voluntary isometric force of shoulder girdle movements in subjects with and without scapular dyskinesisMaterials Methods A casecontrol study was designed where the participants were selected by nonprobability sampling; 30 subjects with scapular dyskinesis and an average age of 22.95 plusmn;2.62 years and 30 subjects without scapular dyskinesis and an average age of 22.43 plusmn;2.50 years. The subjects were instructed to stand with their arms resting on each side of the body. The examiner stood behind them at a distance of 1.5 meter and asked them to elevate their arms to the highest level possible. Scapular dyskinesis test was used to visually examine alteration in scapulohumeral rhythm during arm elevation in sagittal and frontal planes. The shoulder flexion and abduction were repeated for 5 times. At the same time, the examiner rated the scapular movement as normal or observable dyskinesis. The maximal voluntary isometric force of shoulder internal and external rotation on both sides, such as ldquo;scaption with external rotation rdquo;, ldquo;scapular abduction and upward rotation rdquo;, ldquo;scapular adduction and downward rotation rdquo;, ldquo;scapular adduction rdquo; and ldquo;adduction and depression of scapula rdquo; were measured with manual Dynamometer. For determining the maximal shoulder isometric rotational force, subjects were positioned prone on tables, arm brought into 90 ordm; abduction in frontal plane with 90 deg; elbow flexion and resistance given to distal forearm into shoulder external and internal rotations. The maximal isometric force of scaption (supraspinatus strength) was measured in seated position; shoulder elevated 70 ordm; into scapular plane abduction (scaption) with external rotation. The maximal isometric force of scapular abduction and upward rotation was determined in supine position while the arm was elevated to 90 ordm; flexion with elbow extension and resistance given against forward pushing. For determining the maximal isometric force of rhomboids and middle trapezius muscles, resistance was given against scapular adduction and downward rotation, and scapular adduction, respectively. The maximal isometric force of lower trapezius was determined in prone position while the arm was elevated to 135 ordm; shoulder elevation with elbow extension. Independent ttest was performed to compare the maximal voluntary isometric force of shoulder girdle motions in individuals with and without scapular dyskinesis.Results The mean plusmn;SD of age, weight and height of the participants without and with scapular dyskinesis were 22.43 plusmn;2.50 years/ 22.95 plusmn;2.62 years, 64.39 plusmn;13.38 kg/ 65.67( plusmn;12.2) kg and 171.35( plusmn;11.29) cm/ 173.43( plusmn;8.66) cm, respectively. No statistically significant differences were found between the participants of the two groups with regard to the age, weight and height. Our result showed that the isometric force of ldquo;scaption with external rotation rdquo;, ldquo;scapular abduction and external rotation rdquo;, ldquo;adduction and depression of scapula rdquo;, ldquo;scapular adduction and downward rotation rdquo; and ldquo;scapular adduction rdquo; were significantly different between the two groups (P<0.05). In comparison to the control group, the individual with scapular dyskinesis had weaker supraspinatus, serratus anterior, rhomboids and middle and lower trapezius muscles.Conclusion Scapular dyskinesia or altered kinematics of the scapula (downward rotation, anterior tilt and internal rotation) contributes to impingement syndrome by decreasing the subacromial space. The tissues that occupy the subacromial space are the supraspinatus tendon, subacromial bursa and long head of the biceps brachii tendon. The supraspinatus is the major rotator cuff muscle that is susceptible to tendinopathy in subacromial space. The inflammatory processes or tension overload during shoulder activities, which may result from altered kinematics of the scapula and decrease in the subacromial space, may lead to supraspinatus weakness. It has been shown that scapular stabilizers, such as serratus anterior, rhomboids and middle and lower trapezius muscles are more prone to weakness than the other shoulder muscles. So, the weakness in these muscles may relate to scapular dyskinesis. Scapular muscle exercises are executed in the rehabilitation of patients with subacromial impingement syndrome and scapular dyskinesis, as the muscular system is one of the major contributors to scapular positioning, both at rest and during movements. It seems that improving the strength of shoulder girdle muscles especially supraspinatus, serratus anterior, rhomboids, and middle and lower trapezius muscles would be necessary in individual with scapular dyskinesis.