اثر بخشی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی کودکان ناشنوا

هدف: ناشنوایی اختلالی است که با پیامدهای منفی فردی و بین فردی بسیاری همراه است. بنابراین باید با شناسایی و به کارگیری برنامه ها و راهبردهای موثر در راستای کاهش مشکلات این گروه [e1] از افراد گامی برداشته شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر بخشی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی کودکان ناشنوا است.روش بررسی: اﻳﻦ ﺑﺮرﺳﻲ از ﻧﻮع نیمه آزﻣﺎﻳﺸﻲ ﺑﻮد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ناشنوای دوره ابتدایی شهرستان ساری در سال تحصیلی 961395 بوده است که بنابر آمار، این تعداد برابر40 دانش آموز بود. در این مطالعه کل جامعه انتخابی در تحقیق شرکت داده شدند و از این گروه نمونه 40 نفری، به طور تصادفی 20 نفر در گروه آزمایش و 20 نفر در گروه کنترل گمارده شدند. اعضای گروه آزمایش در طول12 جلسه هفتگی مورد بازی درمانی قرار گرفتند. از مقیاس درجه بندی مهارت های اجتماعی[1] (تراسکات، 1989) آزمون مهارتهای ارتباطی [e2] (کویین دام، 2004) برای جمع آوری داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج امار توصیفی و نمرات هر یک از مهارتهای ارتباطی و سازگاری اجتماعی کودکان ناشنوای شرکت کننده در این مطالعه گویای بهبود وضعیت شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکت کنندگان گروه کنترل بود (05/0p<= ). همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که که بازی درمانی موجب بهبود معنادار [e3] میانگین نمرات مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردیده است (05/0p<= ). نتیجه گیری: بر پایه یافته های این پژوهش، بازی درمانی روشی موثر در بهبود وضعیت ارتباطی و اجتماعی کودکان ناشنوا است. بنابراین در زمینه کار با کودکان ناشنوا و کم شنوا، متخصصان و کارشناسان حوزه سلامت میتوانند با توجه به مشکل جسمی این گروه [e4] از افراد و محدودیت های آنها، از بازی درمانی به عنوان روشی موثر در بهبود وضعیت ارتباطی و اجتماعی کودکان ناشنوا استفاده کنند.واژه های کلیدی: ناشنوا، بازی درمانی، مهارت ارتباطی، سازگاری اجتماعی