بررسی اسناد و کنوانسیون‌های بین‌المللی در حمایت از بزه‌دیدگان قاچاق انسان (شهروندان درجه 2)

قاچاق انسان یکی از پدیده‌های در حال رشد عصر حاضر است که به عبارتی، شکل جدید و امروزی برده‌داری محسوب می‌گردد. اصولاً قربانیان قاچاق انسان عمدتاً در معرض شرایط غیرانسانی قرار دارند و در نتیجه متحمل آسیب‌های روانی، جنسی و فیزیکی می‌شوند که موج این آثار تا مدت‌های زیادی در جامعه و اشخاص باقی خواهد ماند. حمایت از بزه‌دیده جرم قاچاق انسان خصوصاً کودکان و زنان و مهاجرین به دلایل انسانی و ارزش‌های حقوق بشری و از آن‌رو است که او، بزه‌دیده جرم و نه مرتکب آن است و حمایت از او به همکاری بزه‌دیده با سازمان عدالت کمک می‌کند و هم‌چنین مانع از بزه‌دیدگی مجدد او می‌شود. از مهم‌ترین حمایت‌هایی که در کنوانسیون‌های بین‌المللی برای حمایت از این بزه‌دیدگان آمده است، عدم مجازات بزه‌دیده برای جرایمی که در فرآیند قاچاق انسان به انجام آن مجبورشده‌اند، از میان اسنادی که به حمایت از بزه‌دیدگان جرم قاچاق انسان اشاره کرده‌اند، باید به پروتکل پیشگیری، سرکوب و مجازات قاچاق اشخاص، به‌ویژه زنان و کودکان، تکمیلی کنوانسیون ملل متحد علیه جرم سازمان‌یافته فراملی موسوم به پروتکل پالرمو و کنوانسیون راجع به اقدام علیه قاچاق انسان مصوب سال 2005 شورای اروپا موسوم به کنوانسیون ورشو اشاره کرد. اسناد فراملی مزبور، به گونه‌های متفاوتی از تدابیر حمایتی برای بزه‌دیدگان جرم اشاره کرده‌اند که به‌ویژه باید از تدابیری یاد کرد که بهبودی جسمی، روانی و اجتماعی بزه‌دیدگان را هدف قرار می‌دهد. روش پژوهش حاضر از نوع کتابخانه‌ای با ماهیت تحلیلی توصیفی است.