آیا شناخت کافی از نوجوانان برای پیشگیری از جرم در اختیار داریم؟

تحقیقات صورت‌گرفته در چند دهه اخیر، شناخت ما را نسبت به دلایل وقوع جرایم مختلف در نوجوانان افزایش داده است. بیش از 80 درصد نوجوانان اعلام کرده‌اند که حداقل یک بار مرتکب جرم شده‌اند؛ نوجوانانی که از 15 سالگی به بعد مرتکب جرم می‌شوند، احتمال زیاد دارد که در آینده اعمال مجرمانه خود را متوقف کنند و در عوض آن دسته از نوجوانانی که در سنین پایین دست به ارتکاب جرم می‌زنند ممکن است در مسیر نادرست قدم گذاشته و در آینده به جرایم متعدد و خشونت‌آمیز ادامه دهند. محققان مرکز یادگیری اجتماعی ارگان به این نتیجه رسیده‌اند که کودکان اغلب رفتارهای خشونت‌آمیز و مسایل مربوط به آن‌ها را از گفتگوهای بین خواهران و برادران و والدین در خانواده فرامی‌گیرند. بر اساس برآوردهای اخیر بین 30 تا 40 درصد رفتارهای ضداجتماعی ریشه در این گفتگوهای خانوادگی دارد. مطالعات نشان داده است که آموزش والدین می‌تواند باعث کاهش پرخاشگری در کودکان شود؛ هرچند میزان موفقت در کودکان سه و نیم تا شش ساله، 63 درصد و در بین کودکان شش‌و‌نیم تا دوازده ساله، تنها 27 درصد است. تاکنون طیف گسترده‌ای از برنامه‌های پیشگیری از جرم انجام شده است. خط‌مشی این برنامه‌ها از تمرکز بر فرد گرفته تا خانواده و جامعه متفاوت بوده، اما این هفت برنامه، که شامل آموزش مدیریت والدین، میانجی‌گری اوایل دوره کودکی و حمایت خانواده، درمان خانوادگی کاربردی، آموزش مهارت‌های حل مشکل، آموزش اتخاذ دیدگاه اجتماعی، برنامه‌های جامعه‌محور و برنامه‌های میانجی‌گری جامعه‌محور، از موفق‌ترین آن‌ها است.