نقش باورهای مذهبی در افزایش توانایی خودمهارگری و خود نظم‌بخشی و کاهش رفتارهای بزهکارانه

اعتقاد مذهبی نیرویی درونی، اجتماعی و روان‌شناختی است که می‌تواند پیامدهای رفتاری، اجتماعی و مرتبط با سلامت را برای زندگی انسان به دنبال داشته باشد. مذهب نقش مهمی در رویارویی های فرد با تنیدگی‌های زندگی دارد و تعدیل‌کننده‌ی بحران‌های شدید زندگی است. نتایج پژوهش‌های مختلف حاکی از آن است که افراد مذهبی از سلامت روان‌شناختی بالاتری برخوردارند و دارای خشنودی ‌بیشتری از زندگی هستند. از سویی دیگر، رابطه‌ منفی مذهبی‌بودن با جرم و جنایت و رفتارهای بزه‌کارانه در نتایج فراتحلیل‌های مختلف تایید شده است. در حالی که مطالعات نشان می‌دهند که مذهبی‌بودن از بزه‌کاری بازداری می‌کند، اما سازوکار‌‎‌‌های زیربنایی آن هنوز مشخص نشده است. تحقیقات پیشین برخی از سازوکار‌‎‌‌ها مانند باورهای اخلاقی، شبکه‌های اجتماعی و ارتباط داشتن با همسالان غیربزه‌کار را بررسی کرده‌اند که مذهب ممکن است از راه آنها بر بزه‌کاری تاثیر غیرمستقیم داشته باشد. یک سازوکار‌‎‌ مداخله گر بالقوه که توجه تجربی اندکی را به دنبال داشته، خودمهارگری است. نتایج تحقیقات حاکی از آن است که افراد مذهبی سطوح بالاتری از خودمهارگری را نشان می‌دهند. همچنین، خودمهارگری در بازداری نوجوانان مذهبی از ارتکاب رفتارهایی مانند مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی، نقش متغیر واسطه ای را بازی می‌کند. در مقاله‌ی حاضر شواهد تجربی مربوط به سازوکار‌‎‌‌های زیربنایی که به یاری آن‌ها، مذهب می‌تواند در کاهش رفتارهای بزه‌کارانه، کاهش نشانه‌های مرضی روان‌شناختی و اجتناب از رفتارهایی مانند مصرف مواد مخدر و رفتارهای جنسی خطرناک موثر باشد، بررسی می‌شوند و در نهایت پیشنهادهای لازم ارایه می‌گردد.