بررسی راهبردهای طراحی و مدیریتِ مکان برای پیشگیری وضعی از جرم

از اواخر دهه‌ی 1970 مطالعه‌ی نقش محیط در وقوع جرم رشد چشم‌گیری داشته و در عمر کوتاه خود رشته‌ای جدید تحت عنوان جرم‌شناسی محیطی را ایجاد کرده است. این مقاله به‌دنبال پاسخ‌گویی به دو سوال اساسی است؛ برای پیشگیری محیطی از جرم، از چه راهبردهایی می‌توان بهره گرفت؟ چگونه می‌توان نیروهای بالقوه موجود در مکان‌های اجتماعی را به‌گونه‌ای مدیریت کرد که از وقوع جرم پیشگیری شود؟در این مقاله، ابتدا به تبیین راهبردهای پیشگیری محیطی از جرم پرداخته شده است. پیشگیری محیطی از جرم، از پنج راهبرد اساسی استفاده می‌کند: ارتقای میزان نظارت طبیعی شهروندان بر رفتارهای واقع شده در محیط، ارتقای نظارت رسمی، کنترل بر ورودی و خروجی‌ها و ارتقای حس قلمروداری ساکنان. وجه اشتراک این راهبردها ناظر به این مطلب است که همگی آن‌ها به‌دنبال پیشگیری از جرم از گذر تغییر در محیط هستند و تلاش می‌کنند که در گام نخست میزان مشارکت شهروندان و ساکنان محلی در کاهش جرم را افزایش دهند و در گام دوم، اثربخشی ابزارها، راهکارها و نیروهای بالقوه موجود در مکان را تقویت کنند. این تحقیق، در ادامه به تبیین راهبردهای مدیریت بر مکان برای کاهش نرخ جرایم واقع‌شده، پرداخته است. مدیریت مکان برای پیشگیری از جرایم واقع‌شده، مستلزم بهره‌گیری از راهبردهای مدیریت یعنی برنامه‌ریزی، سازمان‌دهی و نظارت است. مدیران مکان‌های اجتماعی، ابتدا مکان تحت سرپرستی و جرایم واقع‌شده در آن را مورد مطالعه قرار می‌دهند. در گام دوم، با استفاده از راهبردهای طراحی و مدیریت، نیروهای بالقوه موجود در محل که به‌صورت طبیعی می‌توانند از وقوع جرم پیشگیری کنند را شناسایی کرده و برای ارتقای اثربخشی آن‌ها برنامه‌ریزی می‌کنند. در گام سوم، ابزارها و پتانسیل‌های پیشگیرانه را برای نیل به هدف موردنظر سازمان‌دهی می‌کنند و با چیدمان درست آن‌ها، نرخ جرایم واقع‌شده در مکان تحت سرپرستی خود را کاهش می‌دهند. در گام پایانی، اثربخشی برنامه‌ها و سازمان‌دهی‌ها را ارزیابی کرده و درصورت لزوم، تغییراتی را نسبت به آن‌ها اِعمال می‌کنند.