بررسی جغرافیایی کانون های جرم خیز منطقه 17 شهرداری تهران (مورد مطالعه: جرایم مواد مخدر و سرقت)

تحلیل فضایی جرایم شهری به شناسایی الگوهای رفتار مجرمانه، کشف کانون‌های جرمخیز و درنهایت به تغییر این شرایط و خلق فضاهای مقاوم در برابر جرم و رفع نابهنجاری‌های شهری کمک می‌کند. درواقع توجه به مکان، به‌عنوان عامل بیواسطه در وقوع جرم، درمقایسه با عوامل فردی یا ساختاری این امکان را محقق می‌سازد تا راهکارهای عملیتری برای پیشگیری از جرم ارایه شود. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی- تحلیلی و هدف آن، شناسایی جغرافیایی کانونهای جرمخیز جرایم سرقت و مواد مخدر منطقه 17 شهرداری تهران، تبیین عوامل جغرافیایی و کالبدی – فضایی موثر در بروز جرایم ارتکابی و ارایه‌ی اقدامات و راهکارهای عملی جهت کمینه‌سازی وقوع جرایم ارتکابی مواد مخدر در محدودهی مورد مطالعه است. نتایج تحقیق نشان میدهد مهمترین کانونهای جرمخیز شهری منطقه 17 در محلات 1712، 1701، 1718 و 1711 واقع شده است که جز محدوده‌های پرازدحام و متراکم منطقه و دارای ساختار کالبدی نامناسب است. درواقع بین تراکم نسبی جمعیت و جرایم مرتبط با مواد مخدر با توجه به مقدار ضریب همبستگی پیرسون (511/0)، با اطمینان 95/0 و سطح خطای کوچکتر از 05/0 رابطه‌ی آماری معنی‌داری وجود دارد. هم‌چنین نتیجه‌ی آزمون پیرسون بین تراکم نسبی جمعیت و جرایم مربوط به سرقت حاکی از آن است که با توجه به مقدار ضریب همبستگی پیرسون (569/0)، با اطمینان 95/0 و سطح خطای کوچکتر از 05/0 رابطه‌ی آماری مستقیم و قوی وجود دارد، یعنی به تناسب افزایش تراکم نسبی جمعیت، میزان جرایم مرتبط با سرقت نیز افزایش مییابد.