پارادایم‌های حاکم بر پیشگیری وضعی از جرم

پیشگیری وضعی از جرم شامل 25 نوع تکنیک پیشگیرانه است که با تغییر در وضعیت‌های پیش‌جنایی مانع از وقوع جرم می‌شود. می‌توان بیان داشت این تکنیک‌ها، که همگام با تحولات در حوزه ی بزهکاری و نظریات جرم شناختی کامل شده‌اند، بر مبنای پارادایم‌های مشخصی بنا گردیده‌اند. این مقاله به‌دنبال پاسخگویی به این پرسش اساسی است که، چه پارادایم‌هایی بر پیشگیری وضعی از جرم حاکم است؟ برای پاسخگویی به این پرسش، مطالب این مقاله در سه بخش ارایه شده است. مطالب هر بخش بیانگر یکی از پارادایم‌های موضوع مورد بررسی است. برای تبیین و تحلیل این پارادایم ها، از سویی به نظریات جرم شناختی اتّکا شده و از سوی دیگر، از تکنیک‌های پیشگیری وضعی از جرم، که از سوی جرم شناسان نظریه‌پردازی شده، استفاده شده است. نتیجه ی تحقیق حاکی از آن است که سه پارادایم بر پیشگیری وضعی از جرم حاکم است. پارادایم نخست مبتنی بر تیوری بازدارندگی وضعی است و تلاش می‌نماید که از رهگذر ایجاد موانع فیزیکی، نصب تجهیزات کنترلی و در دسترس قرار‌دادن مکانیسم‌های بازدارندگی در وضعیت‌های پیش‌جنایی، از وقوع جرم پیشگیری نماید. در پارادایم دوم، بر حذف عوامل وضعی توجیه‌کننده و ابهام آور، که امکان توجیه رفتارهای جنایی توسط بزهکاران بالقوه را تقویت می‌نمایند، تاکید می‌شود. در پارادایم سوم نیز، که در این تحقیق از آن تحت عنوان پارادایم محرک زدایی از وضعیت‌های پیش‌جنایی یاد شده است، تلاش می‌شود که عوامل وضعی محرک پدیده جنایی، از بسترهای وضعی پیش‌جنایی حذف شوند.