آسیب شناسی سیاست های پیشگیرانه ایران در قبال مجرمان سابقه دار در مرحله پساکیفری

زمینه و هدف: اغلب کشورها سیاست‌جنایی مشخصی را در مرحله پساکیفری در قبال مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار در نظر گرفته‌‌‌‌‌‌اند. پلیس به عنوان یکی از نهادهای عدالت کیفری، طبق قانون در کنترل جرایم این گروه از مجرمان نقش ایفا می‌کند. در همین راستا، هدف تحقیق حاضر آسیب‌شناسی سیاست‌های پیشگیرانه و مراقبتی در حوزه‌های مختلف و چالش‌های موجود است.روش: تحقیق ﺣﺎﺿر از نوع کیفی و ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ روش اﺟﺮا، ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ-ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ اﺳﺖ. داده‌های ‌مربوط ﺑﻪ ﺷﻴﻮۀ اﺳﻨﺎدی و با واکاوی دقیق جمع‌آوری و موردتجزیه و تحلیل قرار گرفته ‌است.یافته‌های و نتایج: سیاست جنایی ایران در قبال مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار در مرحله پساکیفری به دلیل خلاهای تقنینی، تاثیرات مخرب کیفر بر زندانیان، مشکلات مدیریتی، ساختاری و ماهیتی زندان‌ها، مشکلات فرهنگی مجرمان بعد از رهایی و سیاست‌های حبس‌زدایی قوه ‌‌‌‌قضاییه و تاثیر شخصیتی و ایدئولوژیک روسای قوه ‌‌‌‌قضاییه در پذیرش تئوری حبس‌زدایی و همچنین، ناکارآمدی مراکز مراقبت پس از خروج در بازاجتماعی مجرمان و فقدان ساختار منسجم برای مدیریت مجرمان پس از رهایی از زندان با تعارض، انسداد و چالش جدی مواجه است. تصویب آیین‌نامه و دستورالعمل‌های مراقبتی در مرحله پساکیفری توسط قوه ‌‌‌‌قضاییه اگرچه می‌توانست تا حدودی امیدوارکننده و نویدبخش باشند، اما مطالعه آن‌ها نشان می‌دهد که این آیین‌نامه‌ها فاقد پیش‌بینی هر گونه سازوکار مناسب برای پیشگیری از تکرار جرم توسط این دسته از مجرمان است و ضرورت تهیه و تصویب قوانین کاربردی و برنامه‌های راهبردی در سیاست جنایی ایران موجب ساماندهی و انسجام سیاست جنایی ایران در قبال جرایم مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار و پیشگیری از جرایم آنان خواهد گردید.

Pathology of Iran’s preventive policies against persistent offender in the post-criminal stage

Background and Aim:Most countries have a specific criminal policy in the postcriminal phase against persistent offender criminals.The police, as one of the institutions of criminal justice, play a role in controlling the crimes of this group of criminals according to the law.In this regard, the aim of the present study is the pathology of preventive and care policies in various fields and challenges.Method:this is a qualitative research and In terms of implementation method.Findings:Iran’s criminal policy due to legislative gaps;Destructive effects of punishment on prisoners, managerial, structural and nature problems of prisons;The cultural problems of criminals in the postcriminal phase and the policies of deprivation of imprisonment of the judiciary and the personal and ideological influence of the heads of the judiciary in accepting the theory of deprivation of imprisonment as well as the inefficiency of postexit care exsit in the social resocialization of criminals and the lack of a coherent structure to manage criminals after release from prison in conflict society;Obstacles and serious challenges.Conclusion:The adoption of bylaws and care instructions in the postcriminal phase by the judiciary, although they could be somewhat promising and promising, but their study shows that these bylaws do not provide any appropriate mechanism to prevent recurrence.Crime is committed by this group of criminals and the need to prepare and approve practical laws and strategic plans in Iran’s criminal policy will lead to the organization andcoherence of Iran’s criminal policy towards the crimes of persistent offenders and the prevention of their crimes.