هویت به مثابه فرایندی سیال و ناتمام لایه‌های هویتی ایرانی‌های بهوپال در هند

در طول تاریخ، ایرانیان بسیاری به سرزمین هند مهاجرت کرده‌‌اند. این جماعت‌های مهاجر در مواردی با جامعه میزبان ادغام شده‌اند و در مواردی نیز همچنان در لایه‌های هویتی خودشان، مولفه ایرانی را دارند. یکی از این جماعت‌های مهاجر ایرانی به هند، گروهی هستند که حدود یک قرن پیش، از منطقه‌های اطراف کرمان به هندوستان رفتند، و زندگی حاشیه‌نشینی را دنبال کردند. این جماعت‌ها، به «ایران»، «غریبه» و «بلوچی» معروف هستند که البته از از بلوچ‌های منطقه بلوچستان متمایز هستند. یکی از مراکز خاص تمرکز این جماعت، در شهر «بهوپال» است. واکنش خاص این گروه کوچک در دوره جنگ ایران و عراق، و تمایل آنها برای آمدن به ایران و جنگیدن با صدام، پرسش مهمی را در مورد درک آنها از هویت خودشان مطرح می‌کند. ایرانی‌های بهوپال با اینکه خود را هندی می‌دانند، اما در عین حال برای دفاع از وطن اجدادی، خواهان سفر به ایران بودند. این مسیله، پرسش از نوع و نحوه تجربه هویتی و فرهنگی این جماعت را مطرح می‌کند. هویت به مثابه فرایندی سیال و پویا، و اهمیت تجربه ترکیبی و گفتمانی از هویت، نه‌تنها مختص جامعه مدرن بلکه مختص جامعه سنتی چندفرهنگی نیز می‌تواند باشد. در این مقاله با در نظر گرفتن هویت به مثابه امری سیال و مبتنی بر تجربه ترکیبی و گفتمانی، به هویت و فرهنگ ایرانی‌های بهوپال پرداخته شده است. حضور عناصر هویت‌بخش ایرانی (لباس، غذا، زبان، روش باستانی، خاطره جمعی) تدوام هویت ایرانی را در محیط هندی برای این افراد امکان‌پذیر ساخته است، با این تفاوت که در تجربه‌ای گفتمانی از هویت هندی‌شان، بازتولید شده‌اند